zaterdag 19 augustus 2006

In de vroege uurtjes brachten mijn ouders mijn ex-vriend en mij naar de luchthaven. Precies op tijd vertrokken we voor een vlucht van 9 uren naar Puerto Plata. Ik moet zeggen dat de uren snel voorbijvlogen; het vliegpersoneel hield ons goed bezig met eten, films en in te vullen formulieren voor het geval er zich een orkaan voordeed. We landden voor een tussenstop in Punta Cana, een welkome stop om onze pijnlijke benen even te strekken en een glimp op te vangen van de schattige luchthaven: meer dan enkele huisjes met strooien dakjes was het niet. De hitte viel als een dikke deken op ons, maar dat vond ik niet erg. De korte vlucht naar Puerto Plata duurde eigenlijk het langst. De luchthaven daar vond ik niet zo mooi, gewoon enkele betonnen gebouwtjes. Na het verkrijgen van onze toeristenkaart, was het afwachten op welke van de 3 banden onze bagage zou tevoorschijn komen (ze hebben daar zo geen nummers waarop je dat kan aflezen). Tot daar verliep alles vlot.

Toen was er de controle, en wij moesten uiteraard onze bagage tonen. Er werd niet erg naar gekeken, en voor we goed en wel onze koffers terug dicht konden doen, kwamen enkele inwoners op ons afstormen en namen de bagage mee. Dat wilden we niet, maar een nee verstonden ze niet. Het was nogal moeilijk om de juiste bus te vinden wanneer je achter je bagage moet aanhollen, en dat lukte dus maar niet. Voor de kruiers was het simpel: een bus is een bus. Ik moet eerlijk zeggen dat ik totaal overrompeld was, en als klap op de vuurpijl was mijn toenmalige vriend ook nog eens mijn paspoort kwijtgeraakt. Uiteindelijk kregen we onze bagage terug, mits een fooi natuurlijk. Dat liet ik over aan mijn ex, gezien die daar toch alles van zou weten. Maar hij moet toch een belachelijk hoog bedrag gegeven hebben, tenzij je een andere reden kan verzinnen waarom de kruiers plotseling erg ongelovig keken en brullend van geluk wegstormden met de fooi in hun hand. Achteraf beseften we dat de douane en de kruiers samenwerkten en waarschijnlijk de fooien delen: de douane eist om de koffers te openen, zodat de kruiers de kans hebben de bagage voor je neus weg te nemen en jij geen tijd hebt om te protesteren.

Uiteindelijk vonden we onze bus en mijn paspoort terug, en konden we de lange rit naar ons hotel beginnen. Dat is iets wat ik anderen zou aanraden: kies nooit een hotel dat zo ver van de luchthaven ligt. Een vermoeiende reis was het, wij waren het laatste hotel. Goede wegen is iets wat je in Puerto Plata niet gaan vinden, en orde evenmin. Brommertjes (soms met vijf mensen erop), voetgangers, autootjes, busjes, koeien, … Alles bevindt zich op datzelfde weggetje, in willekeurige volgorde. En de Dominicaanse bestuurders zijn niet bepaald rustige chauffeurs.

Aangekomen in ons 4 sterren supplementair hotel, “Bahia Principe San Juan”, mochten we de bagage afgeven en kregen we onze kamer toegewezen. Heel eenvoudig: bed, bad, tv en terras, meer was er niet. Logisch dat het er in de Dominicaanse wat minder luxueus aan toegaat, hoewel ze het op reclames toch steeds afschilderen als een paradijs. Maar kom, alles was schoon, en afgezien van de niet-geaarde stopcontacten en de blootliggende elektriciteitsdraden, vond ik het allang goed. Bellen naar huis kon niet, er was niets van verbinding. Het duurde een eeuwigheid voor onze bagage werd gebracht; een staaltje van de typische zuiderse mentaliteit!

Veel meer dan uitpakken en het hotel eens gaan verkennen, konden we niet. De volgende dag zou de vertegenwoordiger van Jetair daar ons wat meer uitleg komen geven over wat er te doen viel en hoe we dat moesten regelen. ’s Avonds konden we genieten van een buffet, op voorwaarde dat mannen een lange broek en t-shirt met mouwen droegen. Voor de vrouwen was er geen strikte dresscode. Op het einde van deze dag waren we 24 uur wakker, maar geen van beide was erg moe. Toch probeerden we ons direct aan te passen aan het uur daar, om zo weinig mogelijk last te hebben van jetlag. Gaan slapen dus!