dinsdag 22 augustus 2006

Samen met nog enkele andere mensen vertrokken we met een busje naar Sosua. Onze chauffeur reed deze keer wat rustiger. De meeste wegen in de Dominicaanse zijn geasfalteerd, maar er zitten grote putten in het wegdek. Kom je zo’n put tegen, dan heb je 2 keuzes: ofwel ga je aan de andere kant van de baan rijden, ofwel rij je in de berm. Verkeerstekens, rijstroken, … Het bestaat daar allemaal niet.

Onderweg werden we geconfronteerd met de armoede waarin de Dominicanen leven. Niet dat de mensen er ongelukkig uitzagen, integendeel! Maar de hutjes waarin ze leven zijn soms niet om aan te zien. Een fiets kent men niet. Het vervoermiddel van de armere klasse is de brommer, waar men dan met de hele familie op zit. De iets rijkere mensen kunnen zich een auto permitteren die van ons autokerkhof komt. Maar dat is voor hen niet het belangrijkste. Zolang de auto rijdt en een goede claxon heeft, is het allang in orde. Nummerplaten bestaan hier ook niet; alleen de auto’s van toeristen hebben iets wat daarop lijkt. En aangezien niet veel toeristen het wagen om een auto te huren, hebben ze daar dus niet veel nummerplaten nodig.

Telkens we een dorpje passeerden, reden we langs een soort politieman. Ze lopen rond met jachtgeweren en messen alsof het speelgoed is. Meestal gaf de bestuurder hen wat geld en mochten we doorrijden. Een korte tussenstop werd ingelast in Cabarete, eveneens een klein stadje dat een kwartiertje verwijderd ligt van Sosua. Een aantal mensen besloot om hun dag daar door te brengen. Wij waren blij dat we voor Sosua hadden gekozen; het zag er in Cabarete niet zo mooi uit.

Sosua is een klein, heel prettig en heel mooi dorpje dat zeker eens de moeite waard is om te bezoeken. Het rijkere gedeelte, zo vertelde de chauffeur ons, is gelegen aan het strand. Daar aangekomen zagen we dat het strand letterlijk bezaaid was met kleine winkeltjes, de ene naast de andere. Ik vond het super. Het enige nadeel was dat je niet zomaar op het strand kon wandelen, langs de winkeltjes. De eigenaars van die winkeltjes sleurden je bijna hun winkeltje in, en als je in het ene geweest bent, moet je natuurlijk ook wel naar dat van zijn buurman, en dat daarnaast… Iets kopen was niet nodig, de eigenaars waren heel blij als je gewoon al eens wat aandacht voor hun winkeltje had. Aan de ene kant vond ik het wel leuk, maar aan de andere kant werd het op den duur best vermoeiend om elke winkeltje te MOETEN bekijken. De uren die volgden waren we hier zoet mee. Uiteindelijk kochten we wat souveniertjes, en het is traditie om af te bieden. De verkopers zelf vinden het heel saai als je hen gewoon geeft wat ze vragen, dus afbieden is de opdracht! Je kon er vanalles kopen, maar enkele dingen die erg in trek zijn, zijn handgesneden mannetjes met grote penissen en ingelijste reuzenspinnen – brr.

We hadden nog even de kans om langs de zee te lopen (prachtige zee, prachtig water, echt heerlijk), en vervolgens ging het terug richting hotel. Daar aangekomen vroegen we direct naar onze kamersleutel, en we kregen de originele. Men vroeg ons wel om de deur open te laten wanneer we ergens heen gingen, omdat de kuisvrouwen anders niet binnen konden. Niet erg praktisch natuurlijk, want iedereen kan zomaar je kamer binnen en meenemen wat hij wil! Dus alles van waarde ging in de kluis, en we hadden geen andere keuze dan ons bij de situatie neer te leggen. Het was ondertussen zonneklaar dat men niet van plan was om een tweede sleutel te laten bijmaken.

Voor morgen reserveerden we de tennisbaan, en verder was het wachten op overmorgen. Dat is de dag dat de vertegenwoordiger van Jetair aanwezig zou zijn in het hotel, dus dan konden we onze excursies reserveren en was ik eindelijk eens verlost van dat hotel! Het begon me een beetje tegen te steken om hier altijd maar te moeten rondslenteren. Er is slechts één dag in de week dat de vertegenwoordiger van Jetair komt. Dat vond ik een groot nadeel, want je vakantie is al half voorbij tegen dat je je excursies kan plannen.

Voor we gingen slapen nog een klein obstakel: blijkbaar had een vleermuis het voorzien op iets dat zich voor onze deur bevond, en dat beest bleef steeds maar toertjes vliegen. Onze kamer ingaan was geen optie, dus bleven we nog maar even staan kijken hoe de vleermuis haar maaltijd versierde. Ik vond het wel mooi. Veel hagedissen zie je hier, en de kraaien zijn zo tam dat ze op je tafel komen zitten om mee te eten!