dinsdag, 24 april 2007

Vandaag besloten we om wat kerken te gaan bezoeken. Het weer is hier prachtig, toch wel rond de 25°C. Maar ondanks de warmte draag ik toch maar een lange rok en een topje met daarover een poncho, want anders mag ik geen enkele kerk binnen. Daarop zijn ze wel erg streng hier, voor de vrouwen is men zelfs strenger dan voor de mannen.

Het San Marco-plein is de trots van Venetië. De inwoners van Venetië zijn zo fier op dit plein, dat dit het enige plein is dat werkelijk ook Piazza noemt. Op dit uur van de dag lopen er al heel veel mensen om de pracht ervan te bewonderen. Massa’s duiven zwermen er rond en trachten een broodkruimeltje te bemachtigen aan de vele cafeetjes die rond dit plein gevestigd zijn. We beginnen met de beklimming van de Campanile, de klokkentoren van het San Marco-plein. Met mijn hoogtevrees heeft de beklimming wellicht tweemaal zo lang geduurd als normaalgezien het geval zou zijn, maar het uitzicht maakt alles weer goed. Je ziet heel ver over de stad en over de zee; het is prachtig om te zien hoe alle gondels netjes naast elkaar liggen te wachten op de vele toeristen die een romantisch tochtje op de kanaaltjes willen maken. De huizen zijn zo dicht op elkaar gebouwd, dat je de vele kleine kanalen niet kan zien vanop de klokkentoren.

Terug beneden besluiten we door de lange rij wachtenden nog even met het bezoeken van de San Marco basiliek te wachten. In plaats daarvan zetten we koers naar het Dogenpaleis. Rugzakken moeten worden afgegeven, en foto’s mogen niet worden gemaakt. Dankzij onze kleine digitale camera kon ik er in het geniep toch enkele maken. De Scala dei Giganti leidde ons naar de mooie binnenplaats. Het doel van deze reuzentrap is vooral het inhuldigen van de nieuwe Doge. Vandaar ging het met de Scala d’Oro naar de eerste verdieping, waar je de ene indrukwekkende zaal naast de andere kon bewonderen. We werden even stil bij het zien van al deze pracht en praal, de verzameling oude wapens en de mooie muur- en plafondschilderijen. De regering van de republiek Venetië zetelde in dit Dogenpaleis van de middeleeuwen tot 1792, na de verovering van Napoleon. De Doge was het hoofd van de republiek. De vele zalen dienden als vergaderzalen voor het bestuur, de rechtbanken en de raden. Enkele zalen deden ook dienst als verblijfplaatsen voor de Dogen. Achteraan bevinden zich de gevangenissen, die in verbinding staan met het Dogenpaleis door de bekende Brug der Zuchten uit het jaar 1600. Deze brug werd zo genoemd naar de zuchten die de veroordeelden slaakten op weg naar hun gevangenis. We voelden de sfeer van vroeger nog hangen, de wanhoop en de gelatenheid toen we over deze brug wandelden. Ik werd er opnieuw erg stil van. Er werd een film gespeeld die ons alles uitlegde over het Dogenpaleis. Er werd ook getoond wat er gebeurde met de ter dood veroordeelden. Deze werden op het San Marco-plein verhangen, gevierendeeld of via een andere inventieve marteltechniek om het leven gebracht. Ik moet zeggen, dit Dogenpaleis was werkelijk de moeite om eens te bezoeken, het maakte erg indruk.

Vandaar maakten we een wandeling door Venetië en bezochten we de vele kerkjes die we tegenkwamen. Men eist dat je je houdt een de regels van de kerk; dat wil zeggen: gepaste kledij, geen hoofddeksels, geen foto’s, eerbied en stilte. Ik ben normaalgezien niet zo’n fan van het bezoeken van kerken, maar dit was erg de moeite. Onze tocht ging ook langs het bekende huis met de mooie uitwendige wenteltrap, de Scala di Bovolo. Het was een beetje zoeken om het huis terug te vinden, maar uiteindelijk geraakten we er.

Tot slot bracht onze wandeling ons naar de Rialto-brug, de meest bekende brug van Venetië over het Canal Grande. Aan bruggetjes geen gebrek in Venetië; onze conditie werd serieus op de proef gesteld door het altijd maar op en aflopen van de trappen over deze bruggetjes. Vanop de Rialto-brug keken we naar de vele boten die passeerden onder ons. We belandden middenin straatjes met allerlei kraampjes die vanalles verkochten: van vis en groenten tot leder en soeveniers. We genoten van de gezellige drukte en de vriendelijke sfeer, iets wat je bij ons op de markten niet terugvindt.

Het werd tijd voor de terugtocht naar ons hotel, want mijn lieveling had gereserveerd voor een romantische tocht met de gondola over de Venetiaanse wateren. Je zou denken dat die gondels omslaan bij de minste beweging, maar we bleven veilig en droog. Gezellig in elkaars armen zaten we op de fluwelen zetel en lieten we ons meevoeren, simpelweg genietend van elkaar, van Venetië. Zo’n gondeltocht mag je echt niet missen, het is zo romantisch!

Terug op het San Marco-plein was er blijkbaar één of ander feest aan de gang, want we konden kijken naar een stoet van mensen verkleed in de klederdracht van toen. Mooi gedaan wel. Daarna werd het tijd om iets te gaan zoeken voor het avondeten. En, zij het zeer tegen onze zin, kozen we opnieuw voor pizza, omdat we geen zin hadden om opnieuw met honger naar bed te gaan.

Morgen bezoeken we de begraafplaats van Venetië: de Fondamento Nuovo op het eiland San Michele. Vandaar zullen we doorvaren naar Murano, dat we graag nog eens willen bezoeken omdat het er zo mooi was.