maandag, 23 april 2007

Het ontbijt in het hotel was dik in orde: allerlei soorten koffiekoeken, koffie en vers fruitsap. We aten tot we niet meer konden, en na een lange douche besloten we het vaporetto-systeem eens nader te gaan onderzoeken. Uiteindelijk bleek het helemaal niet moeilijk te zijn, het werkt zo’n beetje als de trams bij ons. We kochten kaartjes en namen de vaporetto naar Murano.

Murano ligt ongeveer anderhalve kilometer van Venetië, en staat bekend om zijn glaswerk. Het eilandje bestaat uit meerdere kleine eilandjes, die met elkaar zijn verbonden door bruggetjes. Er wonen ongeveer 6.000 mensen op Murano. De glasindustrie is de belangrijkste vorm van export voor Venetië. Vroeger bevonden de glasblazerijen zich op Venetië zelf, maar doordat ze teveel branden veroorzaakten, werd de gehele industrie verplaatst naar het eiland.

We bezochten enkele glasblazers en ook het glasmuseum. Ongelooflijk wat ze daar allemaal maken! Naast de bekende Venetiaanse paardjes, is er een onuitputtelijke verzameling van lusters, vazen, servies, glazen, borden, beeldjes, spiegels en sieraden. Mijn lieveling zat wegens zijn nogal indrukwekkende lengte (geen commentaar graag!) geregeld met zijn hoofd tussen de parels die zich aan de lusters bevonden, temeer omdat hij zijn ogen niet van de spiegels kon afhouden (tja, mijn vriendje is nogal een ijdeltuit wat betreft zijn haar: elk haartje moet perfect liggen!). Voor de rest van de dag verkenden we de straatjes van Murano, winkeltje in, winkeltje uit, museum in, museum uit. Zeer mooi allemaal. En ook fascinerend om te zien hoe handig deze mensen zijn! Soms zitten er binnenin de geblazen beeldjes geelachtige korreltjes; dat zijn fijne goudbrokjes die ze in het beeldje verwerken. Ik vond een doorzichtig geblazen symbool van de liefde, met daarin die goudkorreltjes verwerkt, en gaf het aan mijn vriend ter aandenken.

Terug op Venetië zelf dumpten we onze souveniertjes in de kamer en zochten we een restaurantje om te eten. We besloten dat we niet altijd pizza konden eten, en bestelden pasta. Het was duurder dan de pizza, maar we verwachtten dan ook een groot bord pasta, zoals je hier hebt. Niet dus. Wat we kregen kon nauwelijks voldoen aan de omschrijving “voorgerecht”, laat staan dat we voldoende gegeten hadden. Het was wel lekker natuurlijk. We bestelden een ander soort pasta, en kregen dezelfde hoeveelheid. Een dessertje dan maar. Op de kaart stond een aanlokkelijke foto van profiterollen, dus wij dat besteld. We kregen 1 bol, meer niet. Dus ook daarmee hadden we niet genoeg gegeten, en we waren meer geld kwijt dan gisteren. Met nog steeds wat honger besloten we plechtig om in het vervolg het ontbijtbuffet nog meer te plunderen, en alle dagen pizza te eten!

De zonsondergang in Venetië is prachtig om te zien, het is echt heerlijk om een avondwandeling te maken, zonder auto’s waarvoor je moet oppassen, en de zon die je langzaam maar zeker ziet zakken in de zee…

Morgen gaan we eens uitzoeken welke kerkjes de moeite waard zijn om te bezoeken, en gaan we de omgeving van het San Marco-plein wat beter verkennen. Wat gaan de dagen hier snel!