woensdag, 25 april 2007

Toen we vanmorgen opstonden om te gaan ontbijten, kreeg ik bij het binnengaan een roos en een opgerold stuk papier. Het bleek dat 25 april een feestdag is in Venetië, een soort Valentijnsdag. Op het papier stond uitgelegd waar deze dag vandaan kwam. Het gaat als volgt:

“25 april in Venetië, Feest van de Bloeiende Roos. Op deze dag geven Venetiaanse mannen een bocolo (bloeiende rode roos) aan hun geliefde; over de oorsprong van dit gebruik bestaan er twee legendes.

Eén legende vertelt het verhaal van de verstoorde liefde tussen de edele jonkvrouw Maria Partecipazio, en de troubadour Tancredi. In een poging om het verschil in sociale klasse te overbruggen, trok Tancredi naar de oorlog. Daar wilde hij een overwinning bekomen die hem in sociale klasse tot de gelijke zou maken van zijn geliefde. Na het dienen onder de orders van Charles de Grote in de oorlog tegen de Arabieren in Spanje, geraakt Tancredi dodelijk gewond. Hij valt in een bed van rozen dat rood kleurt van zijn bloed. Terwijl hij sterft, vertrouwt hij Orlando de ridder toe om hiervan een bloem te brengen naar zijn geliefde Lady in Venetië. Orlando houdt zich aan zijn belofte en bereikt Venetië de dag voor St Marks. Hij geeft de bloem aan de Lady als zijnde de laatste liefdesboodschap van haar gestorven aanbidder. De ochtend daarop wordt Maria Partecipazio zelf dood teruggevonden met de rode bloem op haar hart. Sindsdien wordt deze bloem door de Venetiaanse mannen gebruikt als een liefdesverklaring.

Een tweede legende zegt dat de traditie van de bocolo afkomstig is van een rozenperk dat groeide aan het graf van de evangelist St Marks. Schipper Basilio, afkomstig van het eiland Giudecca, zou de plant gekregen hebben als dank voor het overbrengen van het lichaam van de evangelist, van Turkije naar Venetië. De ronzenstruik werd geplant in de tuin van Basilio. Later verdeelde hij zijn eigendom tussen zijn twee zoons, en werd de struik de scheiding ertussen. De twee takken van de familie werden rivalen, en de planten stopten met bloeien. Vele jaren later, op 25 april, ontstond er een liefde tussen een meisje van de ene tak van de familie, en een jongen van de andere tak van de familie. De twee jongeren werden verliefd op elkaar terwijl ze naar elkaar keken door de rozenstruik heen. De rozenstruik bloeide terug door deze liefde, en de jongen gaf zo een roos aan zijn geliefde. Tengevolge van dit gelukkig liefdesverhaal, zijn de families terug samengekomen in vrede. Daarom geven de Venetiaanse mannen nog steeds een rode roos aan hun geliefde, ter nagedachtenis aan dit liefdesverhaal met een happy end.

Een eigenaardig en Italiaans detail is dat bocolo ook een gift is die zonen aan hun moeder brengen op die dag.”

Dus nu vieren mijn lieveling en ik niet alleen Valentijnsdag op 14 februari, maar ook nog eens St Marks op 25 april. Je kan elkaar niet genoeg verwennen hè!

We namen de Vaporetto naar de Fondamento Nuovo op San Michele, ook wel het “dodeneiland” genoemd. Dit is de begraafplaats van Venetië, en ze is omgeven door een grote muur. Je kan er de Isola-kerk bewonderen, een witte kerk gebouwd in de 15^de eeuw en hiermee eveneens de eerste renaissance-kerk van de stad. Op het eiland bevindt zich ook een klooster. In de 19^de eeuw deed San Michele even dienst als gevangenis, maar al snel werd het tot begraafplaats omgevormd. De lichamen werden van Venetië naar dit eiland overgebracht in speciale begraafgondels, zoals wij lijkwagens hebben. Op het eiland zijn ook enkele beroemdheden begraven, zoals de Russische componist Igor Stravinksy, Amerikaans dichter en musicus Ezra Pound, de Russische Nobelprijs voor de Literatuur-winnaar Joseph Brodsky en de Italiaanse componist Luigi Nono. Op het eiland heerst een rustige sfeer, en je wandelt er door rijen en rijen graven die bezaaid zijn met bloemen.

Van daaruit namen we de vaporetto naar Murano, om daar de rest van de dag door te brengen. Morgen is onze laatste dag, en we willen dan absoluut de San Marco basiliek gaan bezoeken.