dinsdag, 25 augustus 2009

Zalig, zo eens kunnen uitslapen!!! Om halfelf stonden we op en maakten we ons klaar voor de 4x4 tocht van 127 km. We stopten eerst bij Babel om iets te gaan eten, en zochten daarna een tankstation op. Mijn zoetje vond dat ik moest rijden, en met een klein hartje kroop ik achter het stuur van de jeep. Gelukkig ging het al beter dan de eerste keer dat ik ermee reed. En het is een nafte, dus ik viel niet constant stil zoals mijn zoetje, danzij de goede rij-opleiding die ik kreeg van mijn lieve poekje.

We reden richting Neapolis en stopten daar om de grote kerk en enkele winkeltjes te bekijken. Op weg naar Vrises bezochten we het Kremaston-klooster, en zo ging het verder omhoog via Kato Amigdali naar Amigdali. We hadden een prachtig uitzicht over het platteland en de baai van Mirabello. Iets verder stopten we aan café Moutsounis in Zenia. De taverna met enkele winkeltjes eraan lag helemaal alleen en verlaten langs de weg, je zou het nooit verwacht hebben. Er was een ruime parking en we trokken vele foto’s van het mooie uitzicht. Iets verderop stond een kleine waterput waarin je geld kon gooien om een wens te doen. Mijn zoetje dat direct gedaan natuurlijk… Met de verrekijker die bedoeld was om het landschap te bekijken, bestudeerde mijn zoetje iets teveel mijn poep, wat hem een mep opleverde. We hadden allebei dorst en besloten de leuk uitziende taverna eens te proberen. Zowel de winkeltjes als het café zelf bleken van één eigenaar te zijn. Hij woont daar met zijn familie langs de kant van de weg, en probeert door verkoop van drinken, eten en snuisterijen zijn gezin te onderhouden. Alles wat je in die winkeltjes ziet is zelfgemaakt; de vader van de eigenaar snijdt vanalles uit hout, de moeder van de eigenaar maakt koekjes en taartjes, … Ook de grootvader van de eigenaar woonde daar, en hij vertelde dat de man 103 jaar oud was.

We bestelden 2 verse fruitsappen, en waren verbaasd te zien dat deze hier maar 2 euro per stuk kostten, terwijl dat er in ons hotel 5 per stuk is. Men kwam vragen of we iets wilden eten, maar we hadden geen van beide honger. Echter op het aanbod of we enkele door zijn moeder gemaakte koekjes wilden proeven, konden we geen nee zeggen. We besloten er één te delen, en waren blij dat we er geen twee besteld hadden. De koekjes waren niet de biscuits die we hadden verwacht; het was – ik heb er eigenlijk geen beschrijving voor – raar. Het smaakte eveneens nogal droog en we waren er niet wild van. Uit beleefdheid hebben we de koekjes toch maar opgegeten. Mijn zoetje bestelde nog een verse fruitsap om een beetje door te spoelen, en ondertussen kwam er nog een koppel op het terras zitten. Zowel wij als de eigenaar zag dat de vrouw van het koppel allesbehalve tevreden was, zelfs zo erg dat de eigenaar van de taverna vroeg wat er scheelde. De man van de vrouw antwoordde dat zijn vrouw liever ergens anders was gestopt om iets te drinken, ze vond het veel te afgelegen. Als we achteraf zagen dat mevrouw met haar pink omhoog in haar koffie zat te roeren, wisten we dat het etablissement niet chique genoeg was naar mevrouw haar goesting. Hoe onbeleefd. De man had het echter wel volledig naar zijn zin, en speelde net als ik even met de 2 hondjes die er rondliepen. Ik snuisterde in de winkeltjes en had wel iets willen kopen, omdat de ganse familie daarvan leefde, maar ik vond niets dat we konden gebruiken. We kregen elk nog een glaasje raki (dat ik wijselijk liet staan, want ik viel al omver van de geur alleen al), wat fruit en kregen vervolgens een puzzel op te lossen: maak van vier stukjes hout de letter T. Het klinkt eenvoudig, maar we hebben er een halfuur op zitten zoeken met 2 en hadden het toen bijna gevonden. Hoe leuk en gezellig het daar ook was, we moesten nog een heel eind rijden en het was tijd om te gaan.

We zagen in Exo Potami de kerk en het monument voor oorlogsslachtoffers, en daarna reden we door Rousakiana en Mesa Potamie, heel groen allemaal (‘potami’ betekent ‘rivier’ en zou de weelderige vegetatie verklaren). Zo bereikten we de Lassithi-hoogvlakte, bekend om de windmolens die er vroeger rijk gezaaid stonden. Nu kom je slechts hier en daar nog een authentieke windmolen tegen. Via Nikiforidon, Mesa Lassithi, Agios Konstandinos, Agios Georgios, Kaminaki en Magoulas bereikten we Psychro, waar we de grot van Zeus wilden bezoeken.

Na een heel stuk omhoog rijden volgden we een bordje “parking”. Echter, voor we daarop mochten rijden, moesten we 2 euro betalen. Eens geparkeerd moesten we een met glibberige keien bezaaid pad steil omhoog, en dat toch wel voor een heel eind. Na een paar meter kwamen we enkele mannen tegen die aanboden je naar boven te brengen met de ezel, want volgens hen zou ik er op mijn teensletskes nooit geraken. Ha, dan kennen ze mij nog niet! Ze mochten hun ezel houden en vastberaden trokken we naar boven. De klim was steil, en we zagen hier en daar mensen die niet meer konden. Wij geraakten zonder problemen boven, en hoorden daar dat we nog eens 4 euro per persoon moesten betalen om de grot te mogen zien. Tja, wat doe je dan als je dat hele eind naar boven bent gesukkeld? Betalen natuurlijk! Iets verder zaten 2 gemeen uitziende jonge vrouwen die ons “tickets” toeblaften voor we konden passeren. Nadat ze met een grom had aangegeven dat we verder konden, liet ze zich weer naast haar vriendin in een stoel vallen om verder te roken en te drinken.

Zeus zou in die grot geboren geweest zijn, en het was een fantastisch mooie grot. Ik ben daar niet zo zot van, en toen ik had gezien hoe diep we moesten, weigerde ik pertinent om mee te gaan. Maar mijn lieve zoetje overtuigde me geduldig, beloofde me vast te houden en alles op ’t gemakske te doen. Uiteindelijk ging ik toch mee, de vele trappen naar beneden. Het werd kouder en kouder, maar ook mooier en mooier. De trappen zijn zo gezet dat je ze enkel maar hoeft te volgen om een volledige rondgang door de grot gemaakt te hebben. Alles was mooi verlicht, en echt, het was de moeite. Ik trok vele foto’s, en toen ging het terug naar boven. Mijn zoetje zag een bordje met “wc” op en was niet meer te houden, dus zette ik me op een muurtje te wachten, ondertussen genietend van het heel mooie uitzicht over de Lassithi-hoogvlakte. Content was mijn zoeteke niet van de toiletten; ze waren smerig en de deur kon niet eens toe. Tja, die twee vrouwen vonden kletsen en drinken vast belangrijker dan toiletten kuisen…

Terug beneden kochten we een blikje cola en ging de tocht verder, naar Plati, Kato Metohi en Kera. Onderweg zagen we langs de baan vele kleine tafeltjes met daarop dingen zoals raki, ouzo, honing en fruit. Daarnaast stonden oudjes naar onze auto te schreeuwen en met hun potten te zwaaien om hun waar aan te prijzen en ons te overtuigen iets te kopen. We toeterden en zwaaiden naar elk oudje, en hadden het grootste plezier toen ze nog stonden te roepen wanneer we al lang gepasseerd waren. In Kera sloegen we af in de richting van Krasi om even te stoppen in het centrum. In het midden van dat dorp bevindt zich de grootste plataan van Europa, en het was echt de moeite om te zien. Iedereen klom in de boom voor een foto, en uiteindelijk schopte ik mijn sletskes uit en klom op blote voeten in de boom. Bij een gat gekomen kon ik gewoon recht naar beneden in de boom kijken, hij was gewoon hol. Terug op de begane grond bezochten we enkele winkeltjes, en kregen mijn zoetje en ik een bepaalde soort raki te proeven. De verkoper zei dat het “viagra voor vrouwen” was, en dat het na een halfuur zou beginnen werken. We kregen alletwee een glaasje met de rode vloeistof, en op onze hand werd wat honing gesmeerd. Het was de bedoeling het glaasje in één keer uit te drinken en dan de honing van je hand te likken. Ik deed dat uit beleefdheid, en viel bijna direct om van de sterkte van de alcohol. De honing slikte ik met tegenzin door, en daarna was het voor mij rennen naar buiten om te bekomen. Ik was niet draaierig of zat, maar de alcohol brandde in mijn keel en mijn maag. Bah. De mannen moesten natuurlijk lachen toen ze mijn gezicht zagen, en mijn zoetje vond de drank eigenlijk wel lekker. Ik kocht hem dan maar een fles, ach, je moet een dronkaard ook eens zijn pleziertje gunnen niet (grapje hoor zoeteke)? Na het betalen van de fles raki overhandigde de man me nog een groot stuk zeep, voor na dat halfuur zei hij. Jaja…

Behalve drank verkochten ze in de winkel ook nog iets leuks waarvan ik dacht dat poekje het wel leuk zou vinden, maar wat het precies is, dat ga ik niet vertellen natuurlijk. Dus poekje, jouw souvenir komt uit Krasi, uit het winkeltje naast de grootste plataan van Europa!

De tocht liep zowat op zijn einde, en via Mochos en Stalida bereikten we de kust terug, en reden we terug naar het hotel. We zijn ondertussen meer dan een halfuur verder, en heb behalve maagpijn niet veel gemerkt van die viagra… ’t Zal niet straf genoeg geweest zijn zeker J!

Toen we langs het zwembad van ons hotel liepen, was alles werkelijk uitgestorven. Niet te geloven, we dachten dat er ergens een brandalarm was geweest ofzo. Normaalgezien liggen de zetels hier van ’s morgens vroeg vol met bakvissen, en of je nu zin hebt of niet, op hun blote tieten zul je kijken! Tegen ’s avonds liggen die daar dan nog, in exact dezelfde positie, en bekijken ze je alsof je van Mars komt omdat je überhaupt het hotel uitgaat… Maar er zijn hier enkele wolkjes en het waait wat, en met de zon die onder is, voelt dat wat koeler aan (en beter!). Dus ’t zal wel daarom geweest zijn, de tieten zullen koud gekregen hebben. Vergeef me mijn taal en sarcasme, maar ik kan niet begrijpen waarom je zo ver gaat vliegen om godganse dagen je tieten te laten aanbranden…

Nu gaan we douchen en ons buikje rond eten. Ondanks de beperkte hoeveelheid vlees die ik mag en verdraag, en ondanks mijn allergie aan rood fruit, tomaten en sla, heb ik hier toch steeds mijn gading kunnen vinden op gebied van eten. Ze hebben hier lekkere pasta, loempia’s en andere typisch Griekse rariteiten die wel in de smaak vallen. Alleen van het dessertenbuffet is mijn zoetje niet zo tevreden, en inderdaad, de cakejes zijn niet zo superlekker. Ik prefereer een groot stuk meloen…

Morgen gaan we een dag naar Santorini, hier heb ik lang naar uitgekeken. De boot vertrekt om 9u45, en we moeten daar een kwartier op voorhand zijn. Dus met wat speling en een uur rijden in acht nemend vooraleer we in Heraklion zijn, zullen we rond 7u15 moeten opstaan om te gaan ontbijten. Van poekie kregen we de raad ons zo wit mogelijk te kleden, voor de weerkaatsing van de zon. Ik ga dat zeker doen, maar mijn zoetje zal iets anders moeten aantrekken, aangezien hij zijn nieuwe korte witte broek al om zeep geholpen heeft… (weer werk, moekje!) Zonde, maar ik ben zijn truuken al gewoon… Wat zou ik zonder mijn zoetje doen hè! Dan had ik niet eens de grot van Zeus gezien!