dinsdag, 27 juli 2010

Om 7u waren we al wakker, en na een snelle kattenwas wrongen we ons in onze kleren om te gaan wachten op Mario. Die kwam iets na achten, en hij bracht Geert naar een automaat om geld af te halen. Natuurlijk kon er niet betaald worden met Visa, typisch. Gezien er op alle rekeningen een bepaalde limiet staat, en we reeds enkele betalingen hadden gedaan, kon Geert niet het totale bedrag afhalen van onze rekening. Echter, met het cash geld dat we bij hadden, kwamen we juist toe. De auto kwam en we konden vertrekken naar Vinjerac, een rit van toch wel een vijftal uur. De GPS bleek de plaats niet te kennen, dus we moesten het maar doen met de borden en de stukken kaart die in de auto zaten. Men is hier ook druk bezig met de aanleg van een snelweg, de A1, maar omdat die nog niet af is, moesten we nog langs oude kronkelbaantjes en waren we een stuk langer onderweg.

Zonder enig probleem gehad te hebben bij de verschillende douaneposten, bereikten we na 5u rijden Vinjerac, een relatief onbekend stadje van misschien vijf straten groot, gelegen aan de zee en op een halfuurtje van Zadar. Blijkbaar zijn de appartementen eigendom van de familie Buratovic, en houden ze vlak ernaast ook nog een restaurantje open. Een vriendelijke man toonde ons de kamer en liet ons vervolgens alleen. Na die lange rit hadden we niet veel zin in koffers uitpakken, en we stortten ons op de ernaast gelegen Taverna Nico, waar we genoten van een fris glas fruitsap.

Na het uitpakken van onze koffers besloten we Vinjerac eens te gaan verkennen. In feite is het stadje zo klein dat je vanaf ons terras alles gezien hebt: we kijken over enkele lager gelegen huisjes recht uit op het kleine haventje, de zee en daarachter de imposante bergen van het nationaal park Paklenica. Fantastisch gewoon. Behalve een tweetal taverna’s en een klein strandje, heeft Vinjerac verder niets te bieden. Toch lopen hier veel mensen rond die niets anders doen dan ganse dagen op het strand bakken en af en toe eens de zee induiken. Maar druk is het niet te noemen, verre van. We voelden ons direct thuis in het gezellig en rustige stadje.

Omdat we een appartement hebben en dus zelf moeten zorgen voor ons eten, gingen we met de auto op zoek naar een winkeltje om wat boodschappen te doen, en daarna ging het richting Zadar. Een leuk stadje, met een oud gedeelte vol kleine straatjes. De winkeltjes hebben echter niet veel authentieks te bieden, maar dat gaf niet. ’s Avonds liepen we langs de zee om de zonsondergang te zien, en genoten we van de mystieke klanken van het zee-orgel dat daar was gemaakt. Het komt erop neer dat in de grond allemaal gaten geboord waren, en naarmate met vloed en eb deze gaten meer of minder worden gevuld met zeewater, er ook andere klanken gemaakt worden. Heel mooi.

’s Avonds vertrokken we terug naar huis, laadden onze boodschappen uit en maakten ons klaar voor een goed nachtje slapen. Morgen starten we met een eerste wandeling in het nationaal park hier aan de overkant van de zee: Paklenica.