maandag, 26 juli 2010

De wekker verstoorde ons schoonheidsslaapje veel te vroeg naar ons goesting, maar we werden rond halfelf verwacht op de luchthaven, en mijn ouders zouden er al gauw zijn om ons te brengen. Door de commotie van onze trouw werden er veel dingen vergeten: zowel de paspoorten als onze GPS zaten nog in Waasmunster, bankkaarten en paspoorten van onze getuigen zaten bij ons nog in de kostuums, … Tja, ’t was wel een beetje hectisch. Maar alles kwam goed, en – zij het wat misselijk van de autorit – nam ik met de nodige traantjes afscheid van mijn ouders.

We checkten precies op tijd in, en hadden vooraf gereserveerde plaatsen zodat we zeker een plaatsje aan het raam zouden hebben – kwestie van nog meer gekots te vermijden, een mens moet ook eens wat anders doen. Geen problemen aan de controles, en we installeerden ons aan een tafeltje met zicht op de vliegtuigen voor een snelle hap. In een winkeltje kochten we nog wat drinken en eten voor in het geval we geen tijd zouden hebben dat te kopen in Kroatië.

Om 13u steeg onze vlieger o

richting Corfu, waar we een tussenstop maakten. Niet erg logisch, want Dubrovnik is dichter gelegen dan Corfu. Maar ja, ’t is zoals bij den NMBS hè: de logica is ver te zoeken, maar wees blij dat het personeel niet staakt. Iets voor zessen ’s avonds landden we in Dubrovnik, en binnen een tel hadden we onze koffers te pakken. Een aangename 27°C verwelkomde ons. Vervolgens ging het naar het autoverhuurbedrijf waar we een auto gereserveerd hadden, en daar begonnen de problemen.

Ik gaf onze voucher af, maar de man van Sixt beweerde dat hij onze reservatie niet kon terugvinden. Een belletje naar Jetair bevestigde onze reservatie en betaling. Geen doen aan: ze hadden geen auto meer voor ons en waren niet van plan een oplossing te zoeken. In antwoord op wat we nu moesten doen, gingen ze op hun gemakje een sigaretje roken buiten. Dan maar het noodnummer van Jetair bellen, en de contactpersoon van Dubrovnik kwam gelukkig snel af. Zelfde verhaal, veel op en neer gezwaai van armen, maar geen auto. Tot een uur of acht ’s avonds zaten we daar vast op die luchthaven; er werd veel heen en weer gebeld, maar een auto was niet in zicht.

Uiteindelijk zei Mario, de contactpersoon van Jetair, dat hij ons naar een kamertje zou brengen in Dubrovnik waar we konden overnachten, en morgen had hij een auto voor ons klaar. Niet van Sixt, maar via een vriend waar hij veel mee samenwerkte. De kamer zou 50 euro kosten, en de auto maar liefst 720 euro, en dat moesten wij op dat moment zomaar ophoesten. De kosten zouden terugbetaald worden door Sixt, wanneer een klachtendossier zou opgemaakt zijn terug in België. Omdat we niet anders konden, laadden we ons koffers in het kleine autootje van Mario en reden we naar Dubrovnik. Intussen belden we naar de eigenaars van het appartement dat we hadden gehuurd in Vinjerac om het probleem uit te leggen en te zeggen dat we een dag laten zouden arriveren. Ze hadden nog nooit meegemaakt dat een autoverhuurmaatschappij geen auto beschikbaar had wanneer die was gereserveerd, zeiden ze. Tja, Mario zei dat ze die auto’s tegen goedkope prijzen verhuren, maar dat ze die direct doorverhuren van het moment dat iemand meer geld biedt, en dan wissen ze gewoon de reservering. Dus één goede raad: huur niet bij de goedkoopste en zeker niet bij Sixt!

"Een appartementje in Dubrovnik" klonk veel romantischer dan de werkelijkheid: we werden ontvangen door een vriendelijke dame in de achterbuurt van Dubrovnik, en we kregen een kamertje in haar huis toegewezen. Keuken en badkamers was te delen. Heel vriendelijk, en we waren ook blij met de oplossing, maar we voelden ons wel een beetje ongemakkelijk om te slapen in het huis van een totaal wildvreemde Kroatische dame. Ze maakte van de gelegenheid gebruik om ons warm te maken voor een aantal excursies die zij organiseerde, zodat ze dat geld kon gebruiken voor de afbetaling van haar nieuwe jeep. Als de prijzen niet zo astronomisch hoog waren geweest, had het ons wel geïnteresseerd. Maar nog eens 600 euro neertellen voor een rafting was er ons een beetje te veel aan.

Ze zei ons Dubrovnik te gaan verkennen nu we er toch waren, maar eerlijk gezegd verging de goesting ons wel en kropen we gewoon in ons bed. We hadden nog niet gegeten en kregen dat ook niet bij de Kroatische dame, dus we knabbelden wat aan de wafeltjes en dronken wat van het water dat we op de luchthaven hadden gekocht. De tranen stonden me nader dan het lachen, maar ik viel in slaap in de zorgzame armen van Geert. Het zou wel allemaal goed komen… Fijn om te voelen dat iemand voor je zorgt als je het zelf even niet meer ziet zitten.