dinsdag, 29 augustus 2006

We stonden al vroeg op, om 6u30, met een twee uur durende rit voor de boeg. De gids op de bus werkte al direct op ons systeem, dus we besloten maar hem te negeren. Het was een kieken dat probeerde grappig over te komen, maar dat lukte niet echt. Na door de stadjes Gaspar Hernandez, Cabarete, Sosua en Playa Dorada gereden te zijn, kwamen we aan in Cofresi, waar Ocean World gelegen is.

We moesten een hele tijd aanschuiven aan de kassa, omdat er nog een deel moest betaald worden, en we kregen nog een tijd voor onze dolfijnenontmoeting. Eens dat gedaan, kon de dag beginnen. We keken eerst even rond en hadden nog een uurtje voor onze dolfijnenontmoeting zou aanvangen, dus besloten we de vogels eens te gaan bezoeken. Eerst waren er de Love Birds, die we van dichtbij mochten bekijken door de kooi in te gaan. We mochten ze ook voederen, maar ze hadden het te druk met elkaar liefhebben en waren niet erg geïnteresseerd in eten. De volgende kooi die we ingingen, was die van de papegaaien. Er zaten er heel veel: gele, rode, groene, een witte kaketoe en toekans. Na mijn angst overwonnen te hebben, durfde ik er al eens eentje aaien. Het draaide erop uit dat we een foto lieten trekken van ons met de papegaaien. Mijn ex-vriend kreeg er eentje op zijn arm, plus een toekan. Ikzelf kreeg de kaketoe op mijn hoofd, een rode papegaai op mijn arm en een gele op zijn rug gelegen in mijn handen. Het was echt super! De foto was erg goed gelukt, en we kochten hem natuurlijk.

Vervolgens was het tijd voor onze dolfijnenontmoeting. Je kon ermee gaan zwemmen ook, maar dat was de moeite niet waard, het duurde erg kort. Eerst kregen we een uitleg over de dolfijnen, waar we ze mochten aanraken en waar niet. Daarna werden we in groepen ingedeeld, en mochten we per groep in de dolfijn zijn zwembad gaan. Eerst mochten we de dolfijn aaien op zijn rug en op zijn buik. Als dank spatte hij ons volledig onder met zijn vinnen. De dolfijn kwam ook bij ons om een kusje op zijn snuit te vragen. Zowel van mij als van mijn toenmaige vriend wilde hij er meer dan eentje, de profiteur! Daarna volgden het dansje met de dolfijn door de vinnen vast te nemen, en de knuffel, waarbij de dolfijn zijn vinnen om je heen sloeg en jijzelf je armen om de dolfijn moest slaan. Als beloning kwam de dolfijn ons elk een visje vragen. Tenslotte zwaaide de drie jaar jonge babydolfijn ons gedag (met heel wat gespetter) en maakte hij nog enkele grote sprongen in de lucht.

Het was echt een superervaring om de dolfijn te kunnen aaien enzo, wat een schat van een dier!

Onze tocht ging verder langs de haaien, pijlstaartroggen en allerhande soorten vissen, en uiteindelijk belandden we bij de tijgers. We mochten ze voederen, en daar namen ze ook foto’s van. Het waren er twee: een gewone en een witte. Ze kwamen heel erg dicht. Zulke mooie dieren!

Als laatste gingen we snorkelen. Ik had dat nog nooit gedaan, en mijn ex-vriend was niet echt een grote hulp, want hij liet me gewoon alleen. Het probleem bij mij was dat ik volledig panikeerde wanneer ik probeerde te ademen onder water, want het zit zodanig in mijn hoofd dat ik geen adem krijg onder water, dat ik er ook geen kreeg. Toen het uiteindelijk lukte om langs mijn mond te ademen, bleek dat ik gewoonweg niet genoeg adem binnenkreeg door mijn mond alleen! Een complete ramp, ik was doodcontent dat ik uit die grote viskom was.

En toen was het alweer tijd om naar het hotel te gaan. Natuurlijk hadden wij de bus die een familie mankeerde, dus na een kwartier vertraging konden we eindelijk vertrekken. De rit was rustig. Op het hotel aangekomen, zagen we dat de pingpongtafel vrij was, dus we profiteerden van deze gelegenheid. Daarna zetten we koers naar onze kamer, waar we merkten dat de kamer voor de tweede maal niet was opgeruimd! Mijn ex-vriend belde naar de receptie, en ze zouden iemand sturen. Ja, geloof het maar niet, onze kamer werd nog steeds niet gekuist en ik vraag me af waaraan we ons morgen gaan afdrogen, want onze handdoeken zijn wel erg vuil… We kregen geen nieuwe, natuurlijk. Het is geen ramp, maar wel vervelend. ’s Morgens moeten we onze deur al open laten staan, zodat de kuismensen binnen kunnen (wegens het verlies van onze sleutel en het feit dat ze hier te lui waren een tweede te laten bijmaken, zijn wij de enige die een sleutel hebben). Maar de man van de minibar komt steeds controleren en die smijt de deur dan in het slot, zodat de kuismensen niet meer binnen kunnen. Erg vervelend…

Morgen is het weer vroeg dag, en we weten al wat we kunnen verwachten: een zere kont zit er zeker in!!!