dinsdag, 4 augustus 2009

Omdat de cursussen vandaag om halfnegen begonnen, konden we een halfuurtje langer slapen - wat zeer welkom was. Ik voelde me wat beter en we aten met smaak ons ontbijt. Als je brood of koeken wilt halen aan het buffet, is het hier niet de bedoeling om ze op je bord te leggen. Nee, er zijn speciale mandjes voor en zo neem je ze mee. Eens aan je tafel kun je dan koek per koek uit het mandje halen en op je bord leggen. Van zodra iets leeg is, nemen ze dat hier weg, of je nu nog van plan was het nog te gebruiken of niet. Ik denk dat de mensen hier graag afwassen...

Terwijl Geert cursus ging volgen, probeerde ik de fitnesszaal hier eens uit. Ik had ze helemaal voor mij alleen en liep vijf kilometer op zo'n loopband. Daarna ging het richting zwembad, waar ik opnieuw alleen was en twintig baantjes zwom. Tegen dan werd het tijd om te douchen en had Geert zijn pauze.

Het weer is iets beter vandaag: de regen is gestopt en het is nog wel bewolkt, maar in de namiddag zouden we de zon moeten te zien krijgen.

Vannamiddag besloten we de stoeltjeslift naar Jakobshorn te nemen, een berg gelegen op een hoogte van 2590m. Omdat we in hotel Belvédère logeren, mogen we hier gratis gebruik van maken. De lift is geen echte stoeltjeslift; het is een grote afgesloten cabine waarin meerdere mensen kunnen. Om het halfuur vertrekt er een cabine naar boven, en naar beneden ook natuurlijk. Op een hoogte van ongeveer 1900m stopte het eerste gedeelte van de lift; vandaar moest je overstappen op een andere die je dan op zijn beurt naar Jakobshorn bracht.

Op de plaats waar de eerste lift stopt, stond een gezellig uitziende blokhut waar je de mogelijkheid had iets te eten. Aangezien we allebei honger hadden, besloten we dat eerst te doen. Er was ruime keuze uit vanalles en nog wat (zelfs macaroni met appelmoes, brrr!), en je kon aan het raam zitten, waar je een prachtig uitzicht over Davos had. Geert bestelde een heerlijke macaroni (zonder appelmoes dan), en ik een milkshake en een ijsje. Lekker ijs hebben ze hier; hun vanille-ijs is geelachtig en smaakt overduidelijk naar vanille. Bij ons moet je de vanille soms ver gaan zoeken.

Terwijl we daar zo zaten te eten, zagen we het pad dat je kon nemen als je te voet terug naar beneden wilde. Het was een eenvoudig, mooi aangelegd en breed pad, dat was het probleem niet. Maar er passeerden daar mensen met hakken, en er waren er verschillende die met kinderwagen en al naar beneden gingen! Het pad was wel degelijk, maar het was niet geasfalteerd ofzo, dus je moest wel over keien en hobbels enzo. Bovendien ging het pad toch redelijk steil naar beneden, en dus moest je maar heel even de kinderwagen loslaten en die was eerder beneden dan jij. De mensen die het pad met hakjes deden hadden natuurlijk geen grip. Niet normaal toch wat sommige mensen allemaal doen!

Wat je hier ook veel ziet, zijn joden. Op onze andere reizen zijn we die nooit tegengekomen, maar blijkbaar verkiezen deze mensen reizen naar bijvoorbeeld Zwitserland boven naar Kreta of Spanje. Het zijn allesinds zeer vriendelijke mensen.

De tweede lift bestond eveneens uit een grote cabine voor meerdere mensen en ging ook elk halfuur. Ook hier zagen we vele mensen met kinderwagens en schoenen met hakjes. Op Jakobshorn aangekomen, had je eveneens een restaurant, maar verder had je de keuze tussen het pad naar beneden nemen of teruggaan met de lift. Wij kozen voor het eerste. Waar we niet aan hadden gedacht, was dat het best wel eens koud zou kunnen zijn daar boven op die berg. En dat was het ook; het was er slechts 3 graden en er stond een ijskoude felle wind. Wij hadden enkel een truitje aan. Maar goed, met stappen zouden we wel warm krijgen.

Eerst waren we van plan om nog een steil bergpad langs de afgrond te nemen, dat ons iets hoger zou brengen naar een andere berg. We zijn ook aan de klimtocht begonnen, maar moesten al snel terugkeren. Het was zeer koud en hoger zou het beginnen vriezen. Bovendien lag Jakobshorn reeds in de mist en zagen we op den duur geen hand meer voor ogen. Niet veilig dus. We namen dus het gewone pad terug naar beneden, naar de stopplaats van de eerste lift. De afdaling was zo steil dat je eigenlijk het beste naar beneden rende, maar dan moest je goed uitkijken dat je niet uitgleed over de keien. Onze bergschoenen kwamen goed van pas. We kregen het algauw warm. Onderweg kwam ik mijn eerste eeuwige sneeuw tegen, en we zagen ook een paar koeien met van die typische grote bellen aan, zoals de Milka-koe. Ik brulde heel luid “koe”, maar het geluid werd niet weerkaast door de vele mist.

Ikzelf wandel liever naar omhoog dan naar beneden, maar als je een afdaling doet, heb je de mooiste uitzichten natuurlijk – je kan ze niet missen, want je kijkt er constant naar. En mooie zichten hadden we, zeker weten. De bergen die in mist gehuld waren, Davos dat plotseling wel heel klein leek, … Echt de moeite waard om te doen. Er waren slechts enkele mensen die de tocht naar beneden deden, de rest klaagde direct over de kou en verschanste zich in het restaurant.

Terug op de eerste stopplaats gekomen, waren we net op tijd voor de lift naar beneden. We waren liever te voet volledig tot beneden gegaan, maar het was reeds 16u en de cursus van Geert zou beginnen over een halfuur. Geen keuze dus; bovendien was het pad geen uitdaging meer aangezien het veel beter was dan het pad dat we net hadden genomen.

Terug op de kamer dook ik terug in mijn boeken, en om 18u kwam mijn zoetje om zich te douchen en te kleden voor het diner. Daar wachtte ons eens een aangename verrassing: we kregen een tafeltje voor 2 en zagen dat de meeste mensen van de cursus ook niet bij elkaar zaten. Het was dus eigenlijk alleen de eerste avond een verplichting. Ja zeg, ik bedoel, ik zit daar bij voor spek en bonen, en Geert zal het waarschijnlijk wel leuk vinden als hij na een ganse dag cursus eens over iets anders kan praten, niet? Als voorgerecht namen we alletwee brood met kaas, om niet in herhaling te vallen van de vorige keer. Het hoofdgerecht was hert met broccoli en een rare substantie die bloem met ei moest voorstellen. Spijtig genoeg hadden ze daar een saus over gegoten die gemaakt was van rood fruit, dus voor mij was het vissen om iets te vinden dat ik kon opeten. Het was lekker, behalve de aardappelachtige dingen, daar hebben ze hier echt geen verstand van. Het dessert was een trio van drie verschillende sorbets, waarvan er twee gemaakt waren van - je raad het al - rood fruit! Maar goed, ik eet normaal toch niet overdreven veel en mijn zoetje at met smaak op wat ik niet mocht eten. Kwestie van elkaar wat aan te vullen hè!

Morgen gaan we met een treintje naar een andere berg, en naar 't schijnt zou je met eem soort van glijbaan terug naar beneden kunnen. Dus als het weer een beetje meezit, gaan we daar naartoe! Het is hier echt super, ik zou hier wel kunnen wennen! Ook de lucht is heel goed; volgens mijn zoetje is dit een kuuroord voor mensen met ademhalingsproblemen, en ik moet zeggen dat het mij inderdaad veel deugd doet.