maandag, 3 augustus 2009

Om 7u 's morgens sleepten we ons met heel veel moeite en barstende hoofdpijn uit ons bed. Natuurlijk hadden we ons tekort aan slaap bijlange na nog niet ingehaald. Veel keus hadden we echter niet, want de curus van Geert zou beginnen rond acht uur. Het ontbijtbuffet was natuurlijk meer dan in orde. Om te drinken konden we kiezen tussen schuimwijn, koffie, thee en verschillende soorten sappen (waaronder zelfs wortelsap - in welk hotel vind je dat?!). Het eten bestond uit een buffet van verschillende soorten brood, allerlei koffiekoeken, pistolets, toast, ontbijtgranen, charcuterie, fruit en omelet. Als je zin had in dat laatste, hoefde je maar te vertellen hoe je je omelet wilde en dan maakten ze dat daar ter plekke voor jou klaar. Om acht uur zag Geert dat de cursus pas om halfnegen begon, we hadden dus een halfuurtje langer kunnen slapen...

Terwijl Geert weg was, ruimde ik de kamer wat op en kroop terug in bed met een boek. Hoe rustiger ik me hield, hoe meer kans dat mijn maag het eten niet terug zou sturen. Het regende de ganse dag, maar het was niet te koud om de terrasdeur open te zetten. De mussen zochten eten op ons terras en waren zo tam dat ze bijna binnen hupsten.

's Middags had Geert vrij tot halfvijf, dus besloten we eerst iets te eten gaan zoeken. In een gezellig etablissement, genaamd Kaffeeklatsch, at ik een wafel met suiker en kaneel, en mijn zoetje deed zich te goed aan rijst met curry. Uiteraard waren we onze paraplu thuis vergeten, maar ook daar was het hotel op voorzien: ze hadden massa's paraplu's die we konden gebruiken. We slenterden door de straten van het stadje, bekeken de winkeltjes en ik kocht een souvenier voor mijn zoetje: een hemd. Davos is relatief duur op vlak van eten en drinken, maar de prijzen voor kledij, schoenen en juwelen enzo swingen werkelijk de pan uit. Het goedkoopste paar schoenen dat ik tot nu toe heb gezien kost 300 euro!

Wegens de regen was het niet zo'n goed idee om te gaan wandelen, dus pakten we de auto en reden we  lukraak wat rond om de boel te verkennen. Ik was algauw kotsmisselijk, maar we genoten van de mooie doch steile paden waarlangs we moesten zien te rijden. De bochten zijn hier zo smal en scherp dat de bussen toeteren voor alle veiligheid. We zagen een pijl die een mooi uitzicht aankondigde, en volgden die. Zo kwamen we in het dorpje Monstein, waar we de kleine riviertjes die zich hadden gevormd van de regen, naar beneden konden zien lopen. Net kleine watervalletjes, heel mooi.

Ondertussen was het tijd om terug te keren naar het hotel voor de volgende cursus. Daar aangekomen was ik intussen weer zo ziek als een hond, en na mijn goeie wafel aan het toilet toe vertrouwd te hebben, kroop ik in bed en viel in slaap. Uiteraard maakte mijn lieve schat daar zwaar misbruik van door intussen foto's van mij te trekken. Ik besloot om niet te gaan eten, dat zou niet veel zin hebben. Ondanks mijn protesten bleef Geert liever bij mij, en zo sloegen we dus het diner over. Ik vond het zonde, maar had er niets aan te zeggen.

Na de laatste cursus van die dag, die eindigde om kwart na tien, hadden we beide honger en gingen we op zoek naar iets om te eten. De straten in Davos waren precies uitgestorven: geen lawaai van muziek, geen zatlappen die op straat zwalken, geen disco, en van het casino hadden we ook geen last. Enkel nog een paar weinige mensen die iets wilden drinken of eten. We aten met smaak een croque hawai in wat waarschijnlijk wel ons stamcafé-restaurant zal worden: La Scala, gelegen net naast het casino. Wonderwel protesteerde mijn maag wel, maar daar bleef het bij, gelukkig. Terug in het hotel besloten we dat het tijd was om te gaan slapen. We wilden graag de cocktails nog eens uitproberen, maar dat zal voor morgen zijn.

Als ik morgen wat beter ben, gaan we eens met de stoeltjeslift naar de top van een berg. Je kan hier ook met een treintje naar de top van een berg, om daarna via een glijbaan terug naar beneden te komen. Dat leek ons ook weleens leuk om te doen. Maar eerst slapen, oef!