vrijdag 31 juli 2009 tem zondag 2 augustus 2009

Vrijdag was een hectische dag. Het inladen van alle koffers, zakken en huisdieren in de twee auto’s nam meer tijd in beslag dan gedacht. Uiteindelijk geraakten we dan toch bij mijn ouders en vertrouwden we onze huisdieren en mijn auto aan hun goede zorgen toe. Nadat we afscheid genomen hadden van moekje en poekje, kroop ik achter het stuur van de bedrijfswagen en vertrokken we richting moekie en poekie, de ouders van Geert. Het was wel een beetje aanpassen om te rijden met een andere auto. Hoewel het dezelfde is als degene die ik heb, zit er slechts een 1,4 in van motor, terwijl er bij mij een 1,9 in zit. Geen wedstijdjes voor wie het rapste optrekken aan een rood licht dus… Bij mijn lieve schoonouders aangekomen, maakte ik daar het avondeten voor hen, om ze eens te verwennen: rijst met scampi’s en daarover een zoetzuur sausje van allerlei groentjes en oesterzwammen; een lichte maaltijd, ideaal voor als het warm is. Het viel allemaal goed in de smaak, en de dag erna leefde iedereen nog, dus beter kon niet. Daarna vertrokken mijn schat en ik naar de Lokerse Feesten, waar we wat genoten van de muziek (allee, ik toch, het was niet direct de smaak van mijn vriendje) en een beetje langs de kraampjes rondslenterden.

Zaterdag sliepen we uit met het vooruitzicht op een lange tocht naar Zwitserland. Beneden was er intussen een lichte staat van crisis uitgebroken bij moekie en poekie. Ze hadden vlees en groentjes besteld voor de barbecue, en kregen minder dan verwacht. Maar we hielpen wat en alles kwam natuurlijk goed, zoals altijd. De barbecue zelf was weer een braspartij vol vettige grappen en geplaag, beter kan ik het niet omschrijven. Maar dat is het natuurlijk altijd met mijn toekomstige schoonfamilie. Het is een toffe bende, ik heb het wel getroffen met hen! En ons meemee maar genieten! Bedankt voor de leuke bbq, moekie en poekie!

Het was de bedoeling om rond een uur of negen te gaan slapen, ten laatste tien uur. Uiteindelijk bleven we aan tafel zitten tot na elven, en omdat ik intussen totaal niet meer moe was en toch niet zou kunnen slapen, vond iedereen het een goed idee om direct te vertrekken. Dus na onze spulletjes te hebben samengeraapt en afscheid genomen te hebben van iedereen, kroop ik achter het stuur voor een tien uur durende rit.

Het was iets na halftwaalf ’s nachts toen we vertrokken, maar er was nog redelijk veel verkeer. Geert besloot wat te proberen slapen terwijl ik reed, voor het geval ik moe zou worden en hij het stuur zou moeten overnemen. We reden een kort stukje door Nederland, waarna we richting München door Duitsland richting Zwitserland zouden gaan. Rond kwart voor vier ’s nachts kreeg ik een enorme dip; ik had mijn ogen al eens enkele seconden laten rusten en was halverwege een ander rijvak terug wakker geschrokken. We besloten dat het niet meer veilig was om verder te rijden en stopten aan een wegrestaurant, waar ik de smerigste cappuccino ooit heb gedronken. Daar sliep ik een vijftal minuutjes in de zetel, en tegen dat we terug in de auto kropen was ik weer klaarwakker. Ik reed dus verder en kon rond vijven genieten van een prachtige zonsopgang in de bergen. Onderweg hadden we vijf minuutjes file wegens een zwaar ongeval. Maar het had pas plaatsgevonden, want we stonden vooraan in de file en konden passeren via één rijvak. Waarschijnlijk iemand die in slaap was gevallen en in de achterkant van een andere auto was gereden.

Om een uur of zeven werd het tijd voor ontbijt, een nieuwe kop smerige cappuccino en een volle tank. Het was ons feestmaal, want vandaag zijn mijn zoetje en ik precies twee jaar en een half samen. Vervolgens reed ik verder, ondertussen genietend van de mooie bergen. Mijn lieveling wilde zich wel wakkerhouden en deed daarvoor zijn uiterste best, maar knikkebolde en sukkelde uiteindelijk half in slaap met zijn kin op zijn borst. Ik moest lachen toen ik hem de strijd tegen de slaap zag verliezen. Tja, dat komt ervan als je geen koffie drinkt natuurlijk. Het was de bedoeling om na twee uur nog eens te stoppen voor wat caffeïne, maar de GPS stuurde ons het laatste uur via allerlei kleine steile straten naar Davos, en we kregen de kans niet meer. Na door een lange tunnel en kilometers lange smalle wegen langs de afgrond gereden te zijn met talloze haarspeldbochten, bereikten we uiteindelijk om 11u20 Davos. We vonden moeiteloos ons hotel – het Steigenberger Belvedère Hotel - en parkeerden de auto.

De kamer die voor ons was gereserveerd, was nog niet vrij. We mochten kiezen: ofwel kozen we voor een andere kamer en konden we direct inchecken, ofwel gingen we eerst lunchen en kregen we rond enen de kamer die oorspronkelijk voor ons was bedoeld. Men vertelde er wel bij dat de vervangkamer minder mooi was, dus trokken we Davos in en zochten iets om te eten.

Davos is werkelijk prachtig. Het ligt erg hoog in de bergen, de zon scheen en het was direct heel warm. Groot is Davos niet; het is een gezellig bergdorp met zeer veel hotels, leuke winkeltjes, een casino zelfs, en veel eetgelegenheden. We waren op zoek naar iets kleins om te knabbelen, een pannekoek ofzo, maar dat kennen ze hier niet. Het eten hier kan omschreven worden als ‘hoe vettiger, hoe prettiger’. Wanneer je een stuk taart wilt, krijg je een halve taart met een dikte van 5cm, en een simpele pannekoek staat hier omschreven als een crêpe met een berg fruit en slagroom erbij. Uiteindelijk kozen we voor een pizza.

Het was na enen toen we terug belandden in ons hotel, en onze kamer was intussen gereed. Een kruier bracht onze koffer naar de kamer en liep zo snel weg dat we niet de kans kregen een fooi te geven. Waarschijnlijk wordt dat hier niet gedaan, is het in een vijfsterrenhotel doodnormaal dat je zo bediend wordt. Maar ja, wij hebben nog nooit in zo’n sjieke gelegenheid gelogeerd, dus wij kunnen dat niet weten. Ik heb eens gekeken naar de prijzen, en je zou meerdere maandlonen nodig hebben om ons verblijf hier te kunnen betalen. Geert is hier echter voor een congres van vijf dagen, dus het werk heeft alles geregeld en betaald.

Op de kamer vielen we van de ene verbazing in de andere. Zulke luxe hadden wij nog niet gezien, schandalig gewoon. Onze kamer is een zeer grote hoekkamer, zodat we ramen hebben in twee muren. Het hotel is gebouwd op een bergflank, zodat je vooraan zicht hebt op de bergen, maar achteraan slechts de rotsen ziet. We zitten op de tweede verdieping aan de voorkant van het hotel met zicht op de bergen, en hebben een zeer groot terras met een tafel en twee ligstoelen. En een fantastisch uitzicht natuurlijk. We hebben flatscreen  TV, allerlei internetmogelijkheden, een zithoek, een grote badkamer met douche en bad, een groot toilet, veel kasten met voldoende kapstokken en knijpers om je broek aan op te hangen, een waslijn en zelfs een broekpers. Mijn schat testte natuurlijk direct het toilet uit en viel vervolgens in slaap in een zetel. Ik ruimde alles op en begon foto’s te trekken.

Daarna verkenden we het hotel en vonden we het zwembad, de sauna en het bubbelbad. Je kan je hier ook laten masseren enzo, maar dat kost stukken van mensen. We zagen dat de wolken intussen de bergen aan het bedekken waren, en werden even later getrakteerd op een knallend onweer en een stortbui. Mooi om naar te kijken. Bij het verkennen van het hotel ontdekten we een probleem: aan de eetzaal waar we straks ons diner zouden hebben, stond een bordje met daarop de vermelding dat het voor mannen verplicht was om een smokingjasje te dragen. En dat heeft Geert niet natuurlijk. Aan de receptie waren ze daar echter volledig op voorzien, en even later hing in onze kamer een jasje te wachten dat hij kon gebruiken. Ik werd verondersteld me te vertonen in avondkledij, maar was daar gelukkig wel op voorzien. Niet normaal gewoon.

We besloten nog even een duik te nemen in het zwembad en onze stramme ledematen te verwennen met het warme bubbelbad. Daar kreeg ik mijne klop, want toen ik wilde rechtstaan werd alles licht in mijn hoofd en kon ik niet goed meer op mijn benen staan. Geert bracht me naar de kamer om te bekomen, en toen was het tijd om ons om te kleden voor het diner. Dat ging ook niet bepaald van een leien dakje, en op den duur kregen we gewoon de slappe lach. Ik had thuis aan Geert gevraagd om een hemd te kiezen dat op zijn broek paste voor het avondeten, maar hij nam er uiteindelijk geen mee. Onder het jasje was hij dus verplicht om een t-shirt te dragen. Het enige shirt dat paste was er één met een print, en dat piepte vanonder het vest, dus dat was ook geen zicht. Na het jasje met een speld iets hoger dichtgeknoopt te proberen krijgen (wat niet ging) kwam ik op het idee om het shirt binnenstebuiten aan te doen. De print was veel minder zichtbaar en het viel niet meer op. Onze pogingen waren erg hilarisch, en het werd nog erger toen ik ontdekte dat ik de schoenen voor onder mijn avondkleed thuis was vergeten. Ik ging dus op mijn slippers. Gelukkig is het kleed zo lang dat niemand dat ziet. Op de gang hoorden we de klassieke muziek die in de eetzaal werd gespeeld, en ik zei dat er waarschijnlijk gans de avond zo’n pianist zou zitten spelen om ons te entertainen. Zoals je in de films ziet hè. Dat was voldoende om opnieuw de slappe lach te krijgen, en ik gierde de gang bijeen terwijl de tranen over mijn wangen liepen.

Eens in wat normalere staat gingen we naar beneden, naar de eetzaal. Daar wachtte ons een (niet zo aangename) verrassing: omdat Geert bij de congresgroep hoorde, werden we aan een grote tafel gezet bij de andere mensen die hieraan zouden deelnemen. We waren graag wat bekomen van de reis, maar kregen de kans hiertoe niet. De gesprekken aan tafel waren natuurlijk allemaal in het Engels en gingen over het onderwerp van de cursus. Mijn zoetje en ik verstonden de helft niet, omdat er inderdaad een pianist wat muziek zat te maken, en eigenlijk ging dat nogal luid. Elke avond krijgen we een driegangenmenu, maar we hebben niet te kiezen wat we eten. Voor mij leverde dat algauw een probleem op, wegens mijn recente allergie aan verschillende soorten fruit, groenten en noten.

Het voorgerecht bestond – uiteraard – uit verschillende soorten koude groenten. Door het nemen van de allergiepillen dacht ik dat een kleine portie geen kwaad zou kunnen, en met smaak verorberde ik ongekookte tomaten, sla en rauwe wortels – alles waaraan ik allergisch ben natuurlijk. Het blad sla gaf de doorslag; ik voelde mijn slokdarm opzwellen en mijn maag stuurde alles terug naar afzender. Geert bracht me naar boven en stopte me in bed met een nieuwe portie allergiepillen en pillen tegen de maag. Eerder kreeg ik reeds een ferme maagontsteking door het eten van zoute nootjes, en het risico was er natuurlijk dat ik dit nu opnieuw zou krijgen van de groenten. Gelukkig hadden we reeds een apotheker gevonden voor het geval dat.

Beneden in de eetzaal was men intussen gekomen met een hoofdgerecht, en had men gezien dat Geert er niet meer was. Toen hij terugkwam bleek dat ze alles gewoon in de vuilnisbak hadden gegooid, en ze een volledig verse maaltijd aan het bereiden waren voor hem. Zonde toch! Het was nu niet bepaald dat Geert zo lang was weggeweest, en het werd gepresenteerd op zo’n typische filmmanier: een bord met een groot deksel erover dat ze dan voor je neus zetten, waarna ze dit met veel zwier opheffen voor je en iedereen aan tafel dan moet klappen. Je kent dat wel. Meestal is het bord drie keer groter dan wat erop ligt, en dat was ook in dit geval zo, maar Geert zei dat het lekker was en dat is het bijzonderste. Na het overheerlijke dessert kwam hij kijken hoe het met me was.

Ik had nog steeds hevige maagkrampen en had, ondanks de vermoeidheid, geen oog dichtgedaan. Vanuit bed kon ik kijken hoe de wolken de bergen opnieuw instopten voor de nacht; ik kon er wel blijven naar kijken. Ik had de kamerdeur niet op slot gedaan voor het geval ik toch in slaap zou vallen en Geert bijgevolg niet meer zou binnenkunnen. De kamers zijn hier met een sleutel te openen, niet met zo’n badge, en bijgevolg kan iedereen binnen in je kamer als je de sleutel niet omdraait. Blijkbaar was één of andere man de weg naar zijn kamer kwijtgeraakt (niet zo abnormaal, want ik ben ook al elke keer verdwaald in dit hotel) en stuikte die in onze kamer binnen. Zowel de man als ik waren erg geschrokken, en onder het uiten van talloze verontschuldigingen vertrok hij naar zijn echte kamer, blijkbaar een verdiep lager. Zulke dingen kom ik nou altijd tegen…

Blijkbaar komt het hotelpersoneel ’s avonds ook nog eens langs. ’s Morgens maken ze je bed op, en ’s avonds komen ze het zo leggen dat je er maar hoeft in te stappen. Je krijgt ook een briefje met daarop de weersvoorspelling voor de dag erna en een chocolaatje. Erg toch?! Moest je vragen om je in te stoppen zouden ze het nog doen ook denk ik. Het hotel biedt zoveel luxe dat wij ons hier natuurlijk totaal niet op onze plaats voelen. Bovendien hadden we al gezien dat hier enkel oude stinkend rijke mensen logeren, en slechts enkele steenrijke jongere mensen die zich dit kunnen permitteren. Wij zijn geen van beide…

Geert moest zich nog inschrijven voor de cursus, en rond halftien besloten we dat het beter was te gaan slapen. We waren op dat moment 35 uur wakker, en ik had nog niets van slaap gehad. Mijn zoetje had de dag erna vanaf ’s morgens vroeg cursus, dus het was belangrijk dat hij fit genoeg zou zijn hiervoor. We vielen als een blok in slaap. ’s Nachts werd Geert blijkbaar wakker om naar het toilet te gaan, en hij ontdekte dat we de wekker waren vergeten zetten. Normaal zorg ik voor die dingen, maar ik was te per totaal om daar nog aan te denken. Gelukkig maar, want anders zou hij van de eerste dag al niet zo’n goede indruk gemaakt hebben door zich overslapen te hebben!