donderdag, 27 mei 2010

Hoe vreselijk de isolatie in het hotel ook is (de muren zijn gewoon van karton precies), we hadden een zalig rustige nacht achter de rug. Toen we beneden kwamen in de ontbijtzaal, zagen we waarom: er waren zo goed als geen gasten. Er zaten welgeteld nog 2 andere mensen, en ’t is niet dat we extreem vroeg of laat waren opgestaan.

Weinig gasten in het hotel heeft zo zijn voordelen, maar ook nadelen: een bepaald uitgebreid ontbijtbuffet kregen we niet voorgeschoteld, en hetgeen er lag, werd niet aangevuld. We hadden de keuze tussen een vreemde en vettige ontbijtkoek, een doodgewone pistolet of toast. Een schelletje kaas of hesp kon je wel krijgen, en ook ei met spek. Maar dat was het dan ook wel; geen schalen met heerlijk fruit, er lagen alleen enkele appels en sinaasappels. Om te drinken kon je kiezen tussen koffie (vreselijk bitter), thee, warme melk, chocomelk en twee soorten fruitsap. Viel wel mee dus, behalve het fruitsap: daar hebben ze volgens mij een kilo water bijgesmeten, en de machine werd ook niet aangevuld.

Maar dat was geen bron van onze ergernis; uiteindelijk hadden we gekozen voor een driesterrenhotel en daar hoef je geen luxebehandeling te verwachten. Wat ons echter wel enorm stoorde, was het personeel. Voor zover wij gezien hebben, bestond het keukenpersoneel uit één oudere dame, een jong spook en twee jonge ventjes. De oudere dame was supervriendelijk en deed volgens mij al het werk; enige nadeel dat ze gans het hotel rondslofte in een halfslachtig slaapkleed met daaronder dikke sokken in slippers. Het jonge spook had een gezicht tot op de grond en keurde ons nauwelijks een blik waardig, net als de twee jonge ventjes. Zij waren wel beter gekleed, maar deden geen klop, en als ze het wel deden was het met tegenzin.

Dat verbeterde er niet op tijdens ons verblijf, integendeel. Op welk uur we ook gingen eten, elke keer kwam het personeel hun bord eveneens vullen van ons ontbijtbuffet. Eén van de jongere “mannen” peuterde de ene dag schaamteloos in het middel van de zaal in zijn neus, en de andere dag zat hij met zijn vingers in de schaal ei met spek. Wij hebben er alleszins niet van gegeten! Ten eerste is het niet erg gepast dat het personeel komt eten van hetzelfde ontbijtbuffet, ten tweede is zulks gedrag totaal onaanvaardbaar, en ten derde zou je toch veronderstellen dat wanneer ze de laatste drup fruitsap komen nemen, ze ook het verstand hebben om dit bij te vullen.

Een lange hete douche stond eveneens niet op het programma: ten eerste was het hokje wel erg benauwend en kon je niet bewegen zonder ergens tegen te stoten, ten tweede was er nauwelijks licht, en ten derde trok de thermostaat op de ballen – van het moment dat iemand in het hotel de warme kraan openzette, vloog je onder ijzig koud water; omgekeerd wanneer iemand in het hotel de koude kraan openzette, werd je onder de douche direct gekookt als een kreeft. En samen een douche nemen zat er dus ook niet in. Volgens mij doen ze dat expres zodat je niet al te lang onder de douche zou staan en teveel water zou verbruiken…

Onze metroreis ging dit keer naar Malostranska, waar we graag op tijd wilden zijn voor de wisseling van de wacht voor de burcht. Deze wacht wisselt elk uur en heeft niet veel om het lijf, maar op de middag duurt deze wisseling wat langer en gaat deze gepaard met een korte ceremonie. Uit het metrostation gekomen namen we een pad dat redelijk steil naar omhoog voerde. Onderweg stopten we even in een cafeetje met een terras dat een fantastisch uitzicht had. Hier merkten we voor de eerste keer dat men je er wel erg oplegt als je vraagt om in euro’s te betalen. Dan plots is de kroon slechts 20 kronen waard ofzo, terwijl dat er in werkelijkheid ongeveer 25 zijn. Maar ach, voor een colaatje maakten we er geen drama van. Bovendien was de uitbater zeer vriendelijk. Vanop het terrasje konden we ook de bekende druipstenen muur zien, die zich bevindt in de tuin van het Wallensteinpaleis. Een kunstmatig aangelegde muur, maar zeker de moeite om eens van dichterbij te gaan bekijken. We besloten dit op ons programma te zetten voor een latere dag.

Onze weg voerde verder naar boven, en we kwamen blijkbaar aan de achterkant van de burcht uit, waar ook wel 2 wachten staan, maar zonder de indrukwekkende beelden waarover men in de boekjes sprak. Tegen dat we dit doorhadden en we de ganse burcht hadden doorkruist, waren we natuurlijk al te laat om nog iets goed te zien van de ceremoniële wisseling van de wacht. We besloten de burcht voor morgen op ons programma te zetten, zodat we deze keer zeker op tijd zouden zijn. Er stonden echt massa’s mensen te kijken.

Langs de voorkant verlieten we de burcht en wandelden we langs de straat naar beneden, langs de vele leuke winkeltjes en mooie gebouwen. Vlot ging het niet, want ik had het lumineuze idee gehad om deze morgen hakken aan te doen, en zo steil naar beneden op al die kasseien kan ik je verzekeren dat dit een moord is voor je voeten. Ik was kapot tegen dat we beneden kwamen, maar we hadden om halftwee een excursie met Neckermann en er was geen tijd meer om terug naar het hotel te gaan voor andere schoenen.

Rond halftwee werden we dus verwacht op 20m links van de astronomische klok, waar een soort “meeting point” is, een verzamelpunt van allerlei gidsen. Blijkbaar waren wij de enige 2 mensen die op dat moment de tocht met de kanaalboot zouden doen, maar het had zijn voordeel dat we de gids goed verstonden. Samen met onze gids wandelden we door het historisch centrum, en af en toe werd ons iets verteld over de geschiedenis van de stad, of over een beeld.

Een eerste stop was bijvoorbeeld aan een fontein, waar vroeger water uit gehaald werd. De gids vertelde ons over het zeer zuivere water dat ze hebben in Praag. Het heeft slechts één nadeel: het water is dan wel zeer zuiver, maar bevat weinig magnesium, zodat de mensen snel botproblemen kregen. Verder werd ons nog verteld hoe er buizen werden aangelegd, en met de overschotjes daarvan werd een vreemdsoortige metalen boom gemaakt die te zien is in het Klementinum.

Tijdens een fikse regenbui werd ons verteld over de vele overstromingen die plaatsvonden, en we zagen een muur waarop het waterniveau van elke overstroming aangegeven was. In 2003 vonden hevige overstromingen plaats, en het niveau dat dan werd bereikt was meteen ook het hoogste.

Tot slot voerde de rondleiding ons naar het standbeeld van Karel IV, vanwaar een haventje te bereiken was en waar we op een klein houten bootje werden gezet, klaar voor de tocht. Voor we vertrokken, kregen we nog een gratis drankje en een overheerlijke typisch Tsjechische lekkernij: ginger bread, een soort koek met pruimen in. MMMMMMM LEKKER ZEG!

Het bootje voerde ons langs de vele mooie gebouwen, en de gids vertelde nog wat meer over de geschiedenis van het land. Wat me vooral is bijgebleven is klein-Venetië, dat we binnenvoeren via de Duivelsbeek. Verder dan een schattig waterrad konden we niet, want daar werd het water te ondiep. Het water is in zijn geheel nooit erg diep in Praag.

Op het einde voeren we ook hier langs een muur met daarop alle aanduidingen van waterniveau’s tijdens overstromingen; indrukwekkend dat het haventje volledig onder water stond tijdens de overstromingen van 2003. Men vertelde ons ook dat het haventje is gevestigd onder de brug van de tijd, omdat 4 verschillende brugbogen te zien zijn van 4 verschillende tijden.

Na onze uitstap gingen we snel ergens iets eten, waarna we besloten de Eifeltoren te gaan bezoeken. Het verhaal gaat dat Praag een nog grotere toren wilde bouwen dan Parijs met zijn Eifeltoren, maar tijdens deze bouwwerken kwam Praag in geldnood te zitten. Het werd dus maar een klein torentje, maar om toch nog iets bereikt te hebben, zetten ze hem bovenop een berg. Vanaf zeeniveau bekeken is deze Praagse Eifeltoren een kleine 3m hoger dan de Parijse Eifeltoren, maar de toren is op zichzelf bijlange niet zo groot natuurlijk.

We namen de metro naar Ujezd, waar we de kabelbaan naar boven namen. Ons 24u-ticket was eveneens geldig voor deze kabelbaan, wel handig. We belandden in een gezellig park, waar we naar de sterren konden kijken met een aantal sterrenkijkers. We besloten dit niet te doen en rechtstreeks door te gaan naar de toren, die we met de trap beklommen. Mijn voeten deden intussen al zodaning veel pijn, dat het een zegen was om die ellendige schoenen te kunnen uittrekken om op mijn kousenvoeten de houten trappen te beklimmen. Met mijn hoogtevrees ging het niet snel natuurlijk, maar Geert is dit ondertussen gewoon en leidde me met veel geduld tot helemaal bovenaan. Het uitzicht was prachtig; we konden zelfs het voetbalstadium zien.

Terug beneden namen we een kijkje in het labyrint, waar ze zoveel reclame mee maken. Stel je er niet teveel van voor, het lijkt in niets op het Ardense Labyrinthus. In feite is dit labyrint gewoon een huisje met spiegels, zo van hetzelfde soort als je kan vinden op de kermis. We betaalden veel te veel geld voor wat het maar voorstelde, maar ach, waarom ook niet.

Het werd langzaamaan later, en we kregen ook honger. Geert had een restaurantje gezien op de eerste tussenstop van de kabelbaan, en ik nam hem mee om hem te trakteren op een etentje. Daar aangekomen stonden er aanduidingen naar “de magische grot”, en nieuwsgierig gingen we eens zien. We kwamen aan een schattig huisje, waar we pas binnen mochten na het betalen van elk 70 kronen. Dat deden we, en in feite was deze grot een zeer mooi aangekleed en ingericht huisje met een boven- en benedenverdieping, en een gelijkvloers. Een zeer klein huisje, maar volgezet met prachtige en speciale schilderijen, terwijl rustgevende muziek van Enya of Enigma of iets in dat genre door de speakers stroomt. Geert en ik zijn nooit zo’n fan geweest van schilderijen en musea, maar hier liepen we toch een hele tijd vol bewondering rond. Zeer mooi allemaal, echt waar. Beneden was een zithoek waar we gratis koffie, fruitsap of wijn mochten nemen, en we installeerden ons met wat drinken in een makkelijke zetel. Zelfs ik vond de wijn wel lekker smaken, maar gebaseerd op vorige ervaringen in Kreta bleef ik er wijselijk af na een paar slokjes.

Hierna gingen we binnen in het restaurant, vanwaar we ook een prachtig uitzicht hadden over Praag. Het eten was er helemaal niet zo duur, en je kreeg niet overdreven veel, maar voor mij was het net genoeg en echt overheerlijk. Ik koos lam, en Geert koos zalm, en we genoten allebei met volle teugen van deze heerlijke maaltijd. Zeker een aanrader, het personeel is er ook erg vriendelijk. Het enige wat ik wel zou aanraden, is te betalen in kronen. Ik betaalde in euro’s en moest er 6 teveel betalen. Maar het was het waard.

Intussen was het bijna donker geworden toen we met de kabelbaan terug naar beneden gingen. Het plan was om de metro te nemen en ’s avonds nog eens over de Karelsbrug te wandelen, maar zover geraakten we niet. We namen de metro en gingen te voet naar het “Dansende Huis”, een staaltje van moderne bouwkunst, heel mooi wel. Tegen dat we daar waren, kon ik bijna niet meer lopen van de pijn in mijn voeten, dus zochten we de dichtstbijzijnde metro en namen die terug naar het hotel. Tot overmaat van ramp was het in de metro zo druk dat we geen plaatsje hadden om te zitten, en ik kon gewoon niet meer. Heel traag gingen die laatste paar meters naar ons hotel, voetje voor voetje, steunend op Geert, het was echt geen zicht. In het hotel zwoer ik die schoenen nooit meer te dragen en liet ik me op het bed ploffen, opgelucht van die hakken af te zijn. Morgen een nieuwe dag, en dan staat de burcht hoofdzakelijk op ons programma!