vrijdag, 28 augustus 2009

Om 9u opgestaan om te ontbijten, en toen werd het tijd om de valiezen te pakken. Dat ging moeilijker dan gedacht; nou ja, het toekrijgen bedoel ik dan. Uiteindelijk slaagden we er dan toch in, en ’s middags checkten we uit. We sleepten de valiezen naar de jeep en besloten in het hotel te blijven om in de bar bij het zwembad iets te eten. Daar bleven we tot een uur of vier, en we namen met spijt in het hart afscheid van het vriendelijke hotelpersoneel, waarna we naar Heraklion vertrokken om nog een laatste paar uurtjes door te brengen in de stad. Die vlogen snel voorbij, en het werd tijd om afscheid te nemen van Kreta en onze jeep binnen te brengen.

Op de luchthaven aangekomen moesten we gewoon de sleutel afgeven van de jeep, men deed niet de moeite te controleren of er schade was. Makkelijk voor ons, en na een kwartiertje konden we in de rij aanschuiven om van onze valiezen af te geraken. Daar hadden we een probleem: overgewicht. We hadden nog nooit meegemaakt dat men op de terugvlucht moeilijk deed over een paar kilootjes teveel, maar hier dus wel. We hadden drie kilo teveel, en de dame achter de balie vroeg ons om onze handbagage op de band te zetten, in de hoop het teveel aan gewicht op die manier te kunnen compenseren. Niet dus, want in de rugzak zaten onze bergschoenen, en die zijn nu niet bepaald licht te noemen. In totaal hadden we bijna 10 kg overgewicht, en we zouden 8 euro per kilo moeten betalen. De dame was echter zo vriendelijk om slechts 4 kg aan te rekenen, een geluk.

Na deze rompslomp konden we onze valiezen dan toch afgeven, door de controles passeren en wachten op de vlieger. We geraakten zonder problemen deze keer op het vliegtuig en vertrokken mooi op tijd. Onderweg kregen we eten, en dat vond mijn maag natuurlijk niet ideaal. Ik wist toch alles binnen te houden en daarna gingen de lichten uit voor wie wilde slapen. Wie niet kon slapen, kon kijken naar een oude film van Mr Bean. Het was best gezellig eigenlijk; toch iets aparts, zo’n nachtvlucht. Slapen kon ik niet, dus keek ik uit het raampje en was getuige van een mooie natuurshow: onweer. Fantastisch om de wolken zo mooi te zien oplichten. We landden een halfuur te vroeg, rond 23u45. Na lang wachten op onze valiezen, vonden we zonder problemen de man die ons naar huis zou brengen. Rond 2u ’s nachts kwamen we doodmoe aan in ons appartementje, en na geconstateerd te hebben dat er geen drankflessen waren uitgelopen, lieten we de boel staan en ploften we in ons bed. Het was een fantastische vakantie geweest, en veel te snel voorbij. Voor ons had de vakantie nog iets speciaals, en nu we de familie reeds hebben ingelicht hoef ik het niet meer te verzwijgen: op donderdag 20 augustus 2009 vroeg mijn lieveling me ten huwelijk, op het strand van Elounda, bij zonsondergang. Ik zei natuurlijk “ja”, dus volgend jaar gaan we trouwen. Daarom had dat strand zo’n speciale betekenis…