donderdag, 29 juli 2010

We sleepten ons met veel moeite uit bed rond elven, want veel kracht zat er niet meer in ons lijf. De douche spoelde het vuil en de ellende van ons af, en we ploften bij Taverna Nico neer voor een goeie vettige biefstuk met frietjes. Heerlijk, en liters dat we gedronken hebben! Daarna nog een kort slaapje om een beetje energie te krijgen, en voor de rest van de namiddag installeerden we ons op ons terras. Zo lui zijn we normaalgezien niet, maar we moeten echt wel herstellen van gisteren, een wandeling zou nu onmogelijk zijn. Als prijs voor mijn voortdurende gestruikel over die losliggende kasseien in de kloof, kreeg ik nog een blauwe opgezette enkel op de koop toe. Dus bergschoenen aandoen nu? Nee bedankt, geef mij maar teensletsen!

Tegen een uur of zes ’s avonds zat er al wat meer leven en moed in ons lijf, en we besloten nog even met de auto wat boodschappen te gaan doen. We hadden er vertrouwen in dat ons bakske zou starten, want gisterenavond hadden we een dik halfuur gereden, zodat onze batterij nu zeker zou moeten opgeladen zijn. Maar wat denk je? Ik rook al onraad toen de centrale vergrendeling het zelfs niet meer deed. De auto gaf geen enkel teken van leven.

Zoals dus gevreesd kon onze batterij de vorige dag niet alleen plat gegaan zijn van een lichtje in de kofferbak, maar was er meer aan de hand. Het was duidelijk dat de batterij compleet versleten was, en dat er niets anders opzat dan ze te laten vervangen. Begin daar maar eens aan in een vreemd land. Maar kom, we waren op z’n minst al blij dat we thuis waren en in alle noodgevallen in ons eigen bed konden slapen, in plaats van in een van godvergeten stuk nationaal park.

Gelukkig kregen we hulp van de familie die zowel de appartementen als het restaurant bezit. Blijkbaar zijn het Duitsers (en Duits is ook de taal die je hier het meest hoort spreken), en aangezien mijn zoetje wel een beetje Duits kan, konden we ons probleem uitleggen. Met de hulp van 2 andere vriendelijke Duitsers en de auto van één van de dochters van de familie, kregen we onze auto terug aan de praat met startkabels (gezegend zij diegene die dit bij zich had). Geen oplossing natuurlijk, maar we konden wel naar een benzinestation rijden waar ze de batterij konden vervangen.

Een autogarage, dat bestaat hier dus niet. Dingen zoals een batterij vervangen, dat laat je doen aan een benzinestation, en de plaatselijke bevolking doet dat zelf. Voor de rest zal men hier van een autokeuring ook nog nooit gehoord hebben, want ik vermoed dat de bakskes die in ons land niet meer mogen rijden, naar hier gebracht worden om verder te gebruiken.

Maar goed, de dochter kende iemand in een nabij benzinestation, en ze belde om te vragen of zij een nieuwe batterij staan hadden voor ons, en of ze die konden plaatsen ook. Geen probleem, we konden langsgaan. Wij hadden intussen Mario gebeld van Jetair, die zei dat wij de batterij gerust konden laten vervangen; het geld moesten we voorschieten, maar kregen we zeker terug bij afgifte van de auto.

Al een geluk dat benzinestations hier open zijn tot een uur of tien ’s avonds, anders zaten we nog vast tot morgen. Sjans ook dat batterijen hier gewoon in het winkeltje staan van de benzinestations, ergens tussen de chips en de hondenbrokken in, maar ze staan er! En dat kost hier maar 50 euro. Ideaal dus. We gaven de jongen die onze batterij had vervangen 30 Kn , om een paar drankjes mee te kopen, want werkuren, dat bestaat hier ook niet!

Blij kochten we nog wat spulletjes in het winkeltje van het benzinestation, en daarna vertrokken we naar huis. Daar aten we en kropen we in ons bedje, hopende dat de miserie nu eindelijk gedaan zou zijn. Morgen zullen we rond 5u opstaan, om op tijd en voor de grote massa in het nationaal park Plitvice aan te komen voor een eenvoudige wandeling van 7km. Het zou het park zijn met de allermooiste meren en watervallen, dus zeker de moeite!