maandag, 27 augustus 207

Vandaag doen we het rustig aan, zodat ik kan bekomen van onze wandeling gisteren. We besluiten om het klooster en de kloof van Gouverneto eens nader te gaan bekijken. De weg ernaartoe is niet makkelijk voor ons Peugeotje, maar het is een sterk autootje. Net als ik denk dat we gaan moeten uitstappen om onze auto naar omhoog te duwen, schiet hij langzaam dan toch in gang – gelukkig. Onderweg komen we langs het klooster Agia Triada. De weg ertegenover brengt ons naar het klooster van Gouverneto. Nou ja, een weg kun je het moeilijk noemen. Genieten van het landschap gaat moeilijk, want het pad zit vol kuilen en bulten. Een beetje dooreengeschud komen we er dan toch eindelijk aan.

Gouverneto is één van de oudste kloosters van Kreta, gebouwd in 1520. Aan de buitenkant ziet het er een beetje uit als een fort, door de vier torens in elke hoek. Het klooster is gewijd aan Onze Lieve Vrouw en aan Johannes de Kluizenaar, een plaatselijke heilige die tot op de dag van vandaag wordt vereerd. Hij leefde in de 9^de eeuw teruggetrokken in een grot en at enkel wilde kruiden. De legende vertelt dat deze heilige zich nooit schoor, en door een jager werd neergeschoten omdat hij werd aanzien als een dier. Het klooster heeft een mooie kerk die in 1548 in Venetiaanse stijl werd opgericht. De voorgevel wordt verfraaid door opvallende zuilen met ornamenten in de vorm van monsterkoppen. Errond bevindt zich een tuin.

We volgen een pad naar beneden, bestaande uit trappen, dat ons langs vele ruïnes en grotten leidt. Hoewel vele mensen het halverwege opgeven, gaan wij de ganse weg naar beneden. Daar komen we opnieuw aan wat ruïnes en een grote bel waarmee we het ganse dal op stelten zetten. Onder de brug bevindt zich het begin van de Gouverneto-kloof. De weinige mensen die de weg volledig tot beneden hebben afgelegd, wagen zich niet aan de steile klim verder naar beneden, om de tocht door de kloof aan te vangen. Het is een mooie en ruwe kloof, en de wandeling brengt ons uiteindelijk naar een kleine inham aan de zee. We dachten daar even te kunnen genieten van de stilte en de rust, en een duik te kunnen nemen in de zee, maar ondanks het feit dat we geen andere wandelaars waren tegengekomen onderweg, was de kloof al volledig ingepalmd door een tiental mensen. Zij hadden gewoon een bootje genomen tot aan dit inhammetje. Zonde, dus na even over de rotsblokken te hebben geklauterd tot aan het punt waar de zee wild op de stenen uiteenspatte, keerden we terug. Dit was nog het makkelijkste deel van de wandeling. Eens we terug waren aan de brug, begon het pad met de vele trappen en dat was iets vermoeiender nu we ze omhoog moesten. Maar het was de moeite zeker waard.