vrijdag, 14 augustus 2009

De wekker liep af om 9u ’s morgens en dat luidde direct het begin van de crisis aan: vaatwas vergeten aanzetten, dingen die op het laatste momenten nog in de valies moesten geraken, … Je kent dat wel. Maar het kwam allemaal goed en na afscheid genomen te hebben van onze beestjes, sleurden we – enkele konijnenkrabben rijker - om 12u33 onze valiezen op de trein richting luchthaven.

Iets na tweeën stonden we aan te schuiven in de rij voor de check-in, maar erg vlot ging het niet. Enige tijd nadien kwamen we te weten waarom: er waren problemen met de vlieger, waardoor een andere vlieger zou komen opdagen, en waardoor de gerserveerde plaatsen niet meer telden. Indien we toch nog onze gereserveerde plaatsen wilden hebben, moesten we naar de infostand van Jetair. Iedereen dus naar de infostand, die zowat overrompeld werd en ons niet meer kon zeggen dan het te vragen aan de dame bij het instappen van de vlieger.

We hadden nog anderhalf uur en vulden die traditiegetrouw met het drinken van iets in ons stamcafeetje daar. In één van de winkeltjes daar had ik een hartvormig doosje pralines gekocht voor mijn zoetje, en die waren natuurlijk allemaal al op toen het tijd was om op de vlieger te stappen.

Aan onze gate heerste reeds een staat van chaos, want alle mensen met gerserveerde plaatsen overvielen nu de dame die verantwoordelijk was voor het goede verloop van het instappen van de vlieger. De vlieger die we zouden krijgen was groter dan de oorspronkelijke, dus in principe zou het geen probleem zijn wanneer we zouden instappen. Het cabinepersoneel zou ons wel de gewenste plaatsen geven. Na dit een honderdtal keer herhaald te hebben tegen alle mensen van onze vlucht, besliste men om eerste de VIP’s te laten instappen. Dat verliep al niet probleemloos, gezien één van de VIP’s was zoekgeraakt. Na een tiental minuten zoeken mochten de mensen die geen maaltijd hadden instappen om achteraan te gaan zitten. Uiteraard werd de chaos nog groter, aangezien een deel van de mensen de bedoeling niet begreep, terwijl een ander deel van de mensen de bedoeling gewoon niet wilde begrijpen en zo snel mogelijk het beste plaatsje wilde bemachtigen. Uiteraard had de vlieger vertraging. Maar we hadden geluk, we kregen een plaatsje vooraan en aan het raam.

Het opstijgen verliep nogal ruw, maar buiten enkele keren turbulentie verliep de vlucht zonder enig enkel probleem. We vulden onze tijd met eten, lezen en foto’s trekken. Toen het tijd was voor de landing, werden enkele mensen (waaronder ik natuurlijk) erg misselijk, een enkele kreeg een bloedneus en de rest van de mensen schrok van de harde bonk waarmee de piloot het vliegtuig op de grond zette. We werden dus goed dooreengeschud, en het applaus was deze keer dan ook magertjes. Het was 20u50 plaatselijke tijd en 26°C.

We kregen onze valiezen aan de late kant, en gingen toen naar de infostand van Jetair voor onze papieren. Vervolgens gingen we bij Tourent om onze auto, categorie A. Daar vertelde men ons het verhaal dat we op elk van onze reizen reeds te horen hadden gekregen: omdat we zo laat waren, was er geen enkele wagen categorie A meer beschikbaar en zouden ze ons een auto van een hogere klasse geven aan dezelfde condities. Deze keer kregen we een kleine jeep categorie H.

Ik had nog nooit met een jeep gereden, maar raakte het al snel gewend en stortte me in het chaotische verkeer van Kreta. Algauw vond ik weer mijn draai in de rijstijl die hier wordt gehanteerd, en waar we reeds de vorige keer mee geconfronteerd werden: rijden op de pechstrook als iemand je wil inhalen, even flikkeren met de lichten als je dat doet, toeteren als iemand niet opzij gaat en vooral geen richtingaanwijzers gebruiken. Grappig, zo’n chaos op de baan, maar wel schrikken de eerste keer als je die dingen niet weet. We reden slechts een klein stukje op een tweevaksbaan, de New Road (enige snelweg hier), en die werd algauw gereduceerd tot een eenvaksbaan (met pechstrook natuurlijk). Het laatste stukje van de rit ging via een slecht aangelegd asfaltbaantje vol kronkels en haarspeldbochten. We vonden ons viersterrenhotel moeiteloos: het Elounda Palm Hotel in Elounda.

Parkeerplaats was geen probleem. Ik vergat dat een jeep hoger is dan een gewone auto en stapte uit zonder opletten, waardoor ik nogal onelegant uit de auto struikelde. De man aan de balie was erg vriendelijk. Rond een uur of elf ’s avonds konden we in onze kamer neerploffen. Omdat we zo laat waren, hadden ze gezorgd voor een koude schotel, een fruitmand, een flesje water en een flesje witte wijn. Heel mooi allemaal. We hadden een superieure kamer met zeezicht gevraagd, en we werden geleid naar een deel buiten het hotelblok. Onze kamer bevindt zich, net als de vorige keer in het Panorama Hotel, op de begane grond in een erg rustig deel. Ik denk dat er slechts een tiental kamers zijn daar. Erboven is het terras met het zwembad. We zitten dus heerlijk rustig, en hebben eveneens een tuin met tafel en stoelen.

Onze eerste indruk van de kamer was dat ze wel erg klein was. Slechts één kast, een douche voor één persoon en geen bad. Aan de andere kant was alles nieuw en proper, hadden we een tweepersoonsmatras en zag het geheel er wel erg romantisch uit. Dat is wat telt, niet?

We dumpten de valiezen waar we ze kwijt konden en gingen om 23u ’s avonds op verkenning in het hotel. We vonden de eetzaal, het zwembad, enkele zithoeken en terrassen, een mega-hangmat en de tuin. Uiteindelijk streken we neer op een zetel bij de bar aan het zwembad, waar nog live muziek werd gespeeld. De enkele mensen die er nog zaten, hadden al het één en ander op en maakten de zanger aan het lachen. Het geheel viel te omschrijven als een kakafonie van vals gezang en geschater, maar ach, het was een gezellige boel. Mijn schatje stortte zich direct in de drank door het uitproberen van een lokale cocktail. Ik was de koningin te rijk toen ik zag dat er op de kaart ook alcoholvrije cocktails stonden. Tja, iemand moest er zijn verstand nog bijhouden, niet?

Algauw leerden we de syrtaki, een plaatselijke Griekse dans. Niet zo moeilijk, maar het ritme ging altijd maar sneller en sneller en wanneer je al het één en ander op hebt, is het niet meer zo simpel natuurlijk. Na een tijdje lag iedereen te gieren met zijn benen in de knoop.

Moe gingen we terug naar onze kamer en ploften in bed. Morgen maken we er een chilldag van, aangezien ze om 17u van de Jetair komen om ons wat uitleg te geven. Niet dat we die nodig hebben, maar je weet nooit dat ze een excursie doen die je wel wilt boeken. De meeste dingen doen we zelf, maar excursies als een paardrijtocht zijn moeilijk alleen te doen.