zaterdag, 15 augustus 2009

We kunnen ontbijten tot 10u, en zetten de wekker dus rond 9u. Geen van beide uitgeslapen, maar mijn zoetje had er duidelijk meer last van dan ik. Terwijl hij nog in zijn haar stond te krabben, had ik het raam en de luiken al geopend, en genoot ik van een uitzicht over palmbomen, zee en bergen.

Het ontbijtbuffet was dik in orde: veel keuze op gebied van koffiekoeken, toast, cornflakes, brood, fruit, … Het fruitsap was zoals gewoonlijk te neig aangelengd met water en bijgevolg niet te drinken, en de koffie zette mijn haren recht overeind. Maar we aten ons buikje rond en braken ons het hoofd over de vraag die we ons al een tijdje stelden: hoe krijg je alle kledij van 2 overvolle valiezen in 1 kleine kast, die dan nog voor een deel in beslag wordt genomen door een safe? Na een dik uur puzzelen, het vragen om een aantal extra kapstokken, het vermorzelen van een spin en het buitenzetten van een duizendpoot slaagden we er toch in.

Terwijl ik onder de douche stond, ontdekte ik wat het uiteinde van een waslijn zou kunnen zijn. Dus toen ik "aha" zei, veroorzaakte dat het ondertussen welbekende antwoord "you took my badjas". Ik liet mijn zoetje zich even uitleven in het naspelen van de reclame (ik zal er maar geen details bij vertellen, en stel u er zich alstublieft niet al te veel bij voor teneinde geen al te grote aanslag op uw gemoed te plegen) en na een zoektocht naar het bevestigingspunt hiervan, gaven we het op en besloten we de lijn gewoon vast te knopen aan het handdoekenrek.

Terug boven nestelden we ons in een paar makkelijke stoelen om te genieten van het bekende en overheerlijke versgeperste fruitsap hier. Toen was het tijd voor het middageten, en daarna trokken we naar Elounda om het eens te gaan verkennen. Na ondervonden te hebben dat onze remmen toch nogal snel gieren en niemand daar eigenlijk van opkijkt, dumpten we onze jeep en trokken we het stadje in. Veel typische winkeltjes, maar ook veel toeristische die eigenlijk niets anders dan rommel verkopen. Het was er erg gezellig, en na een drankje en mijn eerste ijscoupe gingen we terug naar het hotel, net op tijd voor de infosessie van Jetair.

Veel kwamen we niet te weten, behalve dat paard- en ezeltochten niet mogelijk zijn vanuit dit gedeelte van het eiland. We installeerden ons op ons eigen terrasje-tuintje en maakten een planning op van welke dagen we wat precies zouden trachten te doen. Het schema zit alweer goed vol, maar je moet toch iets gezien hebben, niet?

Dus nu is het tijd voor het avondeten, en kijk ik op ons terras hoe de ondergaande zon de bergtoppen in een rozige gloed zet. Het is hier al snel donker, en de duisternis valt in minder dan een halfuur. Als je dan nog op één van die kronkelweggetjes in de bergen zit, heb je pech natuurlijk. Want straatverlichting, wegaanduidingen en vangrails kennen ze hier niet. De krekels beginnen al aan hun concert, en er zit een windje die de verzengende hitte toch een beetje draaglijk maakt.

Eens kijken wat we krijgen als avondeten. Ja, dat is hier maar laat, vanaf 19u30. Dus mijn buikje knort al. Morgen gaan we onze eerste wandeltocht doen, een makkelijke: de Dodenvallei. Kwestie om er een beetje in te komen, want er staat ook een wandeling van 20km op het programma…