woensdag, 19 augustus 2009

Lekker uitgeslapen vandaag. Allee, in mijn geval dan toch, mijn zoetje stond op automatische piloot tot ’s middags. Omdat we zo laat zijn opgestaan, hadden we het ontbijt gemist, maar we hadden geen van beide honger dankzij de grote pizza gisteren. Tot een uur of één zaten we op het terras met een verse fruitsap. Terwijl ik het reisverslag schreef, kwam de serveerster vragen of ik misschien een boek schreef. Ik legde uit dat het een verslag van onze reis was, om dat op Internet te zetten en andere mensen misschien te helpen hun vakantie te plannen, en ze was werkelijk in de wolken. Lachend vroeg ze of zij ook werd vermeld, en ik zei dat ik niets dan goeds zou zeggen. Bij deze: alle mensen hier in het hotel zijn ongelooflijk vriendelijk en sympathiek. Ze komen gewoon een babbeltje met je maken, ook al kennen ze je niet. Leuke en losse sfeer hier.

We trokken met de jeep naar Elounda (na de wandeling van gisteren was de 2 km naar het stadje er teveel aan, en bovendien was het in de zon bijna 50°C) en vonden een gezellig uitziend terrasje om te eten. De serveerster daar begon ook tegen ons te babbelen, dat er iets mis was met haar oren, en ze babbelde gewoon verder tegen de mensen een tafeltje verderop, die natuurlijk niet wisten waarover het ging. De wind was weer komen opsteken (oef, kan deugd doen) en de bierkaartjes en servetjes vlogen ons rond de oren, maar niemand maakte zich er druk om. Na het eten trokken we terug naar het hotel, waar we tot 16u uitrustten, foto’s bekeken en verslagjes postten op Internet. Om foto’s up te loaden is het hier ook op z’n Grieks, zulle, het duurt drie keer zo lang als thuis. Aan de andere kant is ’t hier niet zo duur om op Internet te kunnen, 3 euro per uur.

En toen was het tijd om naar Agios Nikolaos te trekken. Het is slechts een kwartiertje rijden, helemaal niet ver dus, en we vonden het moeiteloos. Een parkeerplaatsje vinden was natuurlijk iets anders, vooral met eenrichtingsstraten. Ik had een plaatsje gezien, maar mijn geliefde zoetje rijdt nogal snel en kon niet op tijd inslaan. Door de eenrichtingsstraat zijn we dus volledig rond moeten rijden om terug op dat parkeerplaatsje te komen, en dan was het natuurlijk al bezet. Maar goed, we vonden er eentje dat niet ver gelegen was van het centrum. Een hele nest om daar te rijden hoor, allemaal kleine smalle straatjes. En aangezien mijn zoetje zo goed met een nafte kan rijden, vielen we uiteraard meer dan eens stil… (maar je doet dat goed hoor, zoeteke, ge zijt braaf J)

Agios Nikolaos is de hoofdstad van het district Lassithi op Oost-Kreta. Het stadje heeft een fantastisch mooie ligging aan de Mirabellobaai , en er is een soort van meertje (ze noemen dat hier het bodemloze meer) in het midden van de stad. De legende gaat dat de godin Athena zich in dat meer baadde, dat toen Voulismeni heette (dat betekent "gezonken"), en waarvan men gelooft dat het de monding van een onderaardse rivier is. Een ander geloof gaat dat het op de één of andere manier in verbinding staat met het vulkanische eiland Santorini.

We maakten een wandeling rond het meer en zagen enkele waaghalzen vanop de rotsen de duik in het meer maken. Ik probeerde wat af te koelen door met mijn voeten in het water te peddelen. Rond het meer liggen vele gezellige cafeetjes, en op één ervan genoten we van de sfeer bij een glaasje cola. Er zijn twee winkelstraatjes in Agios Nikolaos, met vele leuke winkeltjes. Op onze weg naar de zee zagen we een winkeltje met niets anders dan edelstenen, dus wij direct binnen. We werden overweldigd door de massa grote grotten amethist in de inkom, vele groter dan ik zelf ben. De rest van de winkel was al even imponerend. Allerlei soorten edelstenen, in alle maten. We spendeerden er een dik halfuur, en ik kocht een hanger met een grote sneeuwkwarts (na de amethist één van mijn lievelingsstenen). Mijn zoetje vond enkele amethistenkristallen in de vorm van een hart, maar werd afgeschrikt door de prijzen. Ja, goedkoop is het allemaal niet natuurlijk.

We keken nog even naar de zonsondergang en daarna stuurde ik mijn zoetje om de auto. Ondertussen kon ik nog even snel het edelstenenwinkeltje binnengaan en een amethistenhart voor hem kopen. Na er lang voor gestaan te hebben, was er eentje dat me erg aansprak. Maar toen ik het naar de kassa droeg en de kassierster de prijs van de amethist wilde aftrekken, braken er enkele edelsteentjes af. Zonde. Ze vroeg me of ik het nog wilde, en ik zei natuurlijk nee. Toen ze zag dat ik aanstalten maakte om weg te gaan, bood ze me snel nog aan even te gaan kijken naar enkele andere amethistenharten die ze me dan aan een verlaagde prijs wilde verkopen. Ik koos er opnieuw één en maakte 20 euro winst…

Na ons shoppingavontuur reden we naar het eiland Spinalonga. Er zijn twee eilanden die Spinalonga heten, een groot en een klein, en ze liggen naast elkaar. Het kleine Spinalonga is enkel te bezoeken met een boot, maar naar het grote Spinalonga loopt een weg. We wilden weleens weten of daar iets te zien was, maar eigenlijk zagen we niet veel. Op een gegeven moment was de weg er zo slecht aan toe dat we onszelf vastreden. Een geluk dat we de jeep in 4x4 konden zetten, want anders waren we er niet meer weggeraakt.

Terug in het hotel gingen we eten en genoten we van een warme rustige avond. Morgen moeten we iets vroeger opstaan, aangezien we voor de ezeltocht om 9u35 in Hersonissos verwacht worden. Benieuwd wat dat gaat worden… Ik hoop maar dat ik niet de genen van mijn geliefde moekje heb overgeërfd die enkel koppige ezels aantrekken die ofwel niet vooruit willen, ofwel de bosjes inschieten…