zondag, 23 augustus 2009

De wekker ging pas af om 9u, maar ik had nog minstens een uur nodig eer ik volledig up-to-date was. Vreemd genoeg was het eens niet mijn zoeteke… Gisteravond werden we opnieuw getrakteerd op vuurwerk van een stadje ergens in het dal beneden, en het werd nogal laat zo.

Boven aangekomen zagen we dat het hotelpersoneel reeds alles aan het klaarzetten was voor de privéreceptie die vanavond zal plaatsvinden. Vandaar dus al dat lawaai van gesleep met stoelen enzo. Ja, wij zitten onder het zwembad en dat heeft zo zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. Als vanavond al die sjieke madammen met hun hoge hakjes de syrtaki zullen klikklakken boven ons hoofd, zullen we het wel horen denk ik! We legden onze sleutel op een tafeltje waaraan we wilden ontbijten, en liepen heen en weer met thee, meloen, broodjes, water, … Net toen ik op baan was met het laatste bord eten, zag ik een groepje mensen ons tafeltje inspecteren om zich daar te installeren. Ik schoot een versnelling hoger om ons tafeltje en ons eten te redden. Als we niet snel voor hun neus ons laten neerploffen hadden aan onze tafel, hadden die dat gewoonweg ingepalmd! Allee, hoe onbeleefd, wat denken die dan, "aha, hoe vriendelijk, kijk, ze hebben de thee, het water en de meloen al klaargezet voor ons"? Dat zie je toch, newaar, vooral als je kamersleutel er dan nog eens bijligt. Maar ja, het waren weer eens Fransen hoor, het hoefde ons dus niet te verbazen… Die weigeren dus pertinent om een andere taal te spreken hè, zelfs als het personeel vraagt sugar or milk, antwoorden zij du sucre et du lait… Niet te schatten.

Dankzij deze portie ergernis behoorde ik weer iets meer tot het land der levenden, en ik voerde een paar musjes die om eten zochten. Terwijl we aten zag mijn zoetje iemand passeren met twee enorm volle borden op elkaar gestapeld. Hij en zijn vrouw hadden reeds gegeten, en mijn zoetje zei dat die mensen dat eten vast meenamen naar hun kamer om dat ’s middags op te eten. Ik kon het nauwelijks geloven, maar moest hem toch gelijk geven toen ik de man terug zag komen zonder borden. Het toppunt van gierigheid, want hier op Kreta betaal je je niet blauw aan eten hoor. Voor minder dan 10 euro heb je met 2 personen reeds behoorlijk gegeten en gedronken. Het toppunt van gierigheid. Wie weet waren het Fransen…

Voor de veiligheid en het behoud van ons dak legden we het open, ondanks de felle zon die op onze hoofden scheen. De wandeling van vandaag begint vanaf Kritsa, zo door de kloof naar Tapes, en dan via een andere weg terug naar Kritsa. In totaal een negental kilometer, maar het zouden er lange worden gezien de kloof veel klauterwerk inhield. Na 25 minuutjes rijden bereikten we Kritsa en parkeerden we de jeep net aan de ingang van de kloof. We zagen enkele borden die zeiden dat de tocht naar Tapes een drietal uur zou duren. Dat sprak ons boekje tegen, maar aangezien we daar al niet te hoog meer van opgaven, waren we geneigd de borden te geloven.

Inderdaad lag de kloof boordevol grote rotsblokken waar je soms handen en voeten nodig had om erover te geraken. Mijn zoeteke profiteerde van de situatie en was overijverig om aan mijn poep te helpen duwen wanneer ik over een rotsblok probeerde te klauteren dat ongeveer even groot was als ik. Mannen… Na korte tijd bereikten we het smalste gedeelte van de kloof, en zo bleven we nog wel een uur doorwandelen, met naast ons de hoge rotswanden. Werkelijk prachtig. Ik heb hier nog niet echt mijn hartje kunnen ophalen op vlak van foto’s trekken, maar in de kloof had ik de tijd van mijn leven. Zeer zeer mooi. Eens we uit de kloof begonnen te komen, was het weer een zoektocht van welk padje moeten we nou links of rechts. Na de zoveelste keer elk padje eens bekeken te hebben of we enige aanduiding vonden, onderschepten we 2 sympatieke Belgische vrouwen die op hetzelfde boekje aan het vloeken waren als wij. Ze waren ook verkeerd gelopen en vroegen zich af welke weg nu de juiste was. Het was hun vijfde jaar dat ze naar Kreta kwamen, en ook zij vonden het Westen veel mooier en duidelijker om te wandelen. Eerder hadden ze de Kritsa-kloof met het Deltas-boekje gedaan, en dat was even neig een ramp. Blijkbaar bestaan er dus geen goede wandelboekjes van Oost-Kreta. Uiteindelijk beslisten we dan maar om te vertrouwen op de borden, en wonderwel stuurden die ons zonder probleem naar Tapes.

Onderweg stonden in de kloof al aanduidingen met "Taverna", en mijn zoeteke en ik hadden reeds wilde dromen over verse fruitsappen. Een uur later waren we nog steeds bezig aan die 1 km dat de Taverna toen nog was. Maar we geraakten er, met een beetje afwijking van het pad weliswaar, maar ’t kwam goed. We liepen Tapes binnen en ploften neer aan de eerste de beste Taverna die we tegenkwamen, dezelfde als waar de 2 Belgische vrouwen, die iets eerder vertrokken waren dan wij, ook aanzaten. We babbelden wat heen en weer, en ook zij vonden de Aradhenakloof de mooiste kloof. Ze vertelden dat de mensen van het hotel hen gek verklaarden dat ze niet naar de stranden gingen en in plaats daarvan gingen wandelen, en wij herkenden dit maar al te goed. Als wij hier ’s morgens weggaan, dan liggen dezelfde mensen nog in dezelfde strandstoelen als we ’s avonds terugkomen. Niet te geloven dat sommigen hun dagen zo kunnen doorbrengen. Als je dan toch je hotel niet uitkomt, kun je evengoed gewoon naar de zee gaan ofzo. Stel je voor dat je 2 weken in Kreta gezeten hebt en niets van het land zag! Onvoorstelbaar.

De man van de Taverna was heel vriendelijk en bracht ons een soort van pruimen om van te snoepen. Ik waagde me eraan, ondanks mijn allergie, en was er – raar maar waar – niet allergisch aan. Het waren dan ook geen paarse pruimen, meer groenachtig. Lekker. De vrouwen gingen de weg terug aanvatten, dezelfde weg terug door de kloof. Niet veel later deden wij dat ook, maar via een andere weg die in ons boekje werd beschreven. Wis en waarachtig vonden we de weg moeiteloos, en liepen we niet verloren. We waren de wandeling gestart om 10u30, en waren rond 15u terug vertrokken uit Tapes. Om 16u15 genoten we van het zalige gevoel om onze bergschoenen te kunnen uittrekken. We hadden goed doorgelopen blijkbaar, en waren alles bij elkaar een zestal uur onder de baan geweest.

De Belgen hadden ons aangeraden om eens te gaan rondneuzen in Kritsa zelf, want het zou een gezellig stadje zijn. En dat was het. Een viertal straten met winkeltjes, de meeste met kantwerk, maar ook enkele dingen die we nog niet gezien hadden. Sommige vrouwen waren wel erg opdringerig en loodsten ons hun winkel binnen om een "special price" te maken. We vonden het kantwerk dan ook wel mooi, maar wisten geen van beide waarmee we precies onze moeders een plezier zouden kunnen doen, dus besloten we niets te kopen. Je kan dan wel zo’n ding op je tafel leggen enzo, maar als je de afmetingen niet weet, kom je niet ver hè! En dan nog, smaken verschillen. Onze moeders zullen eens naar hier moeten komen en zelf kiezen, nietwaar, moekje en moekie?

Op de terugweg naar onze jeep kwamen we de Belgen weer tegen. Ze vroegen of we onze weg makkelijk hadden kunnen vinden, en vertelden dat zij samen met nog enkele Fransen de uitgang van de kloof niet meer vonden en heel erg hadden lopen zoeken. Wij blij natuurlijk dat we een andere weg genomen hadden. Bovendien doen wij een kloof liever omhoog, dat gaat makkelijker. We wensten elkaar nog een prettige vakantie en reden toen hotelwaarts. Ik maande mijn zoeteke meerdere malen aan tot wat rustiger rijden, en ik weet wel dat hij weet wat hij doet in de bochten, maar toch is het een auto die je niet kent en zijn de bochten hier soms verraderlijk. Ik denk dat zijn snelheidszenuwen beginnen te jeuken… Onderweg waren we ons zo erg aan het focussen op de borden in de hoop te weten te komen of we nu rechtdoor moesten of moesten afslaan, dat we maar net op tijd de rode lichten zagen. We remden met gierende banden, hoewel we feitelijk zo hard niet remden. Maar die banden piepen nu eenmaal heel snel. We landden netjes voor de lichten, naast een autootje met daarin een oud ventje dat verontwaardigd naar ons keek. Ik schaamde me dood, maar het was zo grappig dat we het uitproestten. Het oudje keek verontwaardigd en hoofdschuddend weg… Hm, misschien maken we hier toch niet zo’n goede indruk!

Terug aan het hotel probeerden we ons dak weer netjes op zijn plaats te leggen. Dat lukte vrij goed, zij het wel dat er intussen nog een stuk dak op de grond lag in plaats van op zijn plaats te hangen. Maar het grootste deel is nog intact, en het hoeft maar 5 dagen meer te houden… We zagen dat er op het terras aan het zwembad intussen allerlei versierde tafels en stoelen stonden, allemaal met een mooi kleed erover enzo. Heel mooi allemaal, al vraag ik mij wel af waarvoor je borden en drie verschillende glazen nodig hebt als het enkel gaat om een receptie. Het zal een lawaaierige nacht worden… Mijn zoetje is aan het genieten van zijn douche en brult intussen dat ik de dop van de zeep op de shampoo heb gedraaid, waardoor de witte shampoo nu een groene tint heeft. Ach wat, waarom ook niet. Ik probeer hem nu op stang te jagen door mijn lievelingsmuziek een beetje luider te zetten, ha, hij kan toch niet aan mij nu hè J! Vanavond gaan we niet veel meer doen, en we weten ook nog niet zeker welke wandeling we morgen zullen doen. Dat moeten nog bekijken. We zien wel. Nog vijf daagjes, wat gaat de tijd toch snel. We hebben allesinds al beslist om volgend jaar terug te komen, maar dan opnieuw de kant van Chania… Onze derde keer dan al, en we krijgen er geen genoeg van.